Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

HATE

Η φοβερή, cult σειρά-ορόσημο των 90s




...
Ο Peter Bagge είναι μία θρυλική φιγούρα των αμερικάνικων alternative ή indie comics, κι αυτό οφείλεται κυρίως στην, επίσης θρυλική, θεότρελη, εξωφρενική κι απολαυστικά αστεία σειρά του HATE, τα 30 τεύχη της οποίας εκδόθηκαν την περίοδο 1990-1998 από την εταιρεία Fantagraphics και, κατά γενική ομολογία καθόρισαν μία ολόκληρη γενιά. Τη λεγόμενη Generation X ή γενιά του grunge, λόγω του ομώνυμου μουσικού κινήματος που άνθισε στο βροχερό Seattle στις αρχές της δεκαετίας του 90 και, μέσω της μανίας με τους Nirvana εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Κι ο Peter Bagge ήταν ακριβώς εκεί, στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή, για να αιχμαλωτίσει τον παλμό και τον ψυχισμό της νεολαίας της περιόδου, με το καυστικό χιούμορ και την οξυδέρκεια που το έκαναν πρίν από αυτόν τεράστιες μορφές των εναλλακτικών comics, όπως ο Robert Crumb με τα 60s και ο Gilbert Shelton με το κίνημα των hippies.

Η φοβερή σειρά HATE λοιπόν, ο τίτλος της οποίας είναι λίγο αδικαιολόγητος όπως παραδέχεται και ο δημιουργός της, χωρίζεται σε 2 μεγάλες ενότητες που κυκλοφόρησαν σε 2 ξεχωριστούς συγκεντρωτικούς τόμους από τη Fantagraphics, τους Buddy does Seattle (τεύχη 1-15, 1990-1994) και Buddy does Jersey (τεύχη 16-30, 1994-1998). Buddy είναι το όνομα του (θεού) πρωταγωνιστή της σειράς, με τους 2 τόμους να εξιστορούν τις κωμικοτραγικές περιπέτειές του αντίστοιχα στο Seattle και το New Jersey, με την ατμόσφαιρα και το ύφος των ιστοριών να αλλάζει σημαντικά κατά τη μεταφορά της δράσης από τη δυτική ακτή των Η.Π.Α στην ανατολική. Οι ανάλαφρες, νεανικές και ξένοιαστες μέσα στην παράνοιά τους περιπέτειες του Seattle δίνουν τη θέση τους στις πιο "βαριές" και σατιρικές του New Jersey, οι οποίες δρούν ως μία ανατομία της παραδοσιακά δυσλειτουργικής αμερικανικής οικογένειας. Γι'αυτό και ο δημιουργός αποφάσισε να προσθέσει χρώμα στις τελευταίες, για να ελαφρύνει λίγο το κλίμα (ευτυχώς ο 2ος κυκλοφόρησε και ασπρόμαυρος, για να "δένει" περισσότερο με τον 1ο).

Το 2000 ο Bagge αναβίωσε τη σειρά με ένα αριθμό ετήσιων, sequel τευχών με τίτλο Hate Annual, που μας προσφέρουν αποσπασματικά σκηνικά από τη μετέπειτα, επίσης θεότρελη ζωή του one and only πρωταγωνιστή. Τελευταίο μέχρι στιγμής τεύχος της sequel σειράς (η οποία δε θα μας απασχολήσει σε αυτή την ανάρτηση) είναι το Hate Annual #9 του 2011.






O Buddy

Πρωταγωνιστής της cult σειράς είναι ο... ολίγον τί οξύθυμος, ολίγον τί αναίσθητος, ολίγον τί σαρκαστικός, ολίγον τί αλκοολικός, ολίγον τί κοπρόσκυλο, ολίγον τί αποτυχημένο ρεμάλι, αλλά παρ'ολα αυτά 100% αληθινός και συμπαθητικός Buddy Bradley ! O απίστευτα πιστευτός μέσα στην υπερβολή του αυτός χαρακτήρας είναι επίσης... ολίγον τί αυτο-βιογραφικός, κάτι που εξηγεί το πώς έγινε αυτομάτως ο χαρακτήρας που λάτρεψαν να μισούν οι νεαροί αμερικανοί της περιόδου, αλλά επίσης αυτός με τον οποίο μπορούσαν να ταυτιστούν περισσότερο. Δεν είναι τυχαίο οτι το όνομά του σημαίνει φιλαράκι, έτσι ?  Εξ'άλλου, οποιοσδήποτε θυμάται πώς είναι να είσαι 20-κάτι χρονών, να έχεις μια σκατοδουλειά, να μην έχεις ιδέα τί θέλεις να κάνεις στη ζωή σου, να μπλέκεις συνέχεια σε αδιέξοδες σχέσεις και να τσακώνεσαι με τους ημίτρελους συγκατοίκους σου, θα πρέπει τουλάχιστον να τον καταλαβαίνει. (ΟΚ, ίσως να μην εφάπτονται όλα αυτά στην ελληνική πραγματικότητα, μιας και ποιός νέος στην εποχή μας έχει δουλειά ή μένει μόνος του, αλλά τα περισσότερα χτυπάνε κέντρο). Όπως πολύ εύστοχα και σαρκαστικά αναφέρει μία κριτική για τη σειρά, "Βασικά, ο Buddy ζεί όλες τις φρικιαστικές στιγμές που έζησες κι εσύ όταν ήσουν 20 - η διαφορά είναι οτι αυτός βρίσκει γκόμενα."

Ο Buddy δημιουργήθηκε μαζί με τα υπόλοιπα, παρανοϊκά μέλη της οικογένειας Bradley το 1985, στο περιοδικό Neat Stuff που εξέδιδε η Fantagraphics Books. Έως το 1989 και το τελευταίο, 15ο τεύχος του περιοδικού, ο Bagge είχε συνειδητοποιήσει οτι ο οξύθυμος και πεσσιμιστής έφηβος (τότε) ήταν το κατάλληλο όχημα για να διηγηθεί τις ιστορίες καθημερινής τρέλας που τόσο λατρεύει να γράφει. Έτσι, με το που πάτησε ο χαρακτήρας του τα 20 του χρόνια, του χάρισε για δώρο τη δική του σειρά, την εν λόγω ΗΑΤΕ, και τα υπόλοιπα, όπως λένε και οι αμερικανοί, είναι ιστορία.






Αααα, ναι, πρέπει να γράψω κάπου και την υπόθεση

Οι 2 τόμοι της σειράς αποτελούνται απο 15 επεισόδια ο καθένας, με σχετικά αυτοτελή χαρακτήρα. Συνολικά 30 ξεχωριστές ιστορίες λοιπόν, με άγνωστη χρονική διαφορά μεταξύ τους, οι οποίες συνθέτουν το έπος που λέγεται HATE.

Ο πρώτος τόμος της σειράς, Buddy does Seattle, ξεκινάει με τον Buddy να συγκατοικεί σε ένα αχούρι μαζί με τον ελεεινό, πανίβλακα, παρτάκια και βρωμιάρη Leonard Brown, ή Stinky - ένα παρατσούκλι που του ταιριάζει πολύ, και τον αινιγματικό, σπασίκλα και αντικοινωνικό George. Δεν είναι τυχαίο οτι ο πρώτος τόμος των περιπετειών του ήρωά μας (καμία σχέση με τον Superman) έχει τον υπότιτλο Roommates from Hell. Ιδιαίτερα όταν γνωρίζει την όμορφη αλλά υστερική Valerie και την ανισόρροπη συγκάτοικό της Lisa, με την οποία τυχαίνει να έχει ένα κάποιο... παρελθόν (Ουπς !), το πράγμα έρχεται και δένει, και η κατάσταση γίνεται πολλές φορές εκρηκτική ! Με τον ναρκομανή και πάντα έτοιμο για μπύρες, sex και πάρτι Stinky, ο Buddy θα μπλέξει σε... λαμπρές επιχειρηματικές ιδέες όπως το να μανατζάρει ένα rock συγκρότημα του οποίου τα 3 από τα 4 μέλη λέγονται Kurt (!), ενώ με τη Valerie αλλά και τη Lisa (πονηρούληηη), θα ζήσει τις γλυκές αλλά και - πολύ περισσότερο - τις παρανοϊκές μικρές στιγμές που συνθέτουν μία ερωτική σχέση. Και όταν όλοι αυτοί οι αξιαγάπητοι, ήρεμοι και ευγενικοί χαρακτήρες θα καταλήξουν να μένουν κάτω από την ίδια στέγη... εντάξει, δεν περιγράφω άλλο ! Τρελό μπάχαλο !

Στο δεύτερο τόμο, Buddy does Jersey, το ζευγαράκι Buddy και Lisa (οκ, spoiler) μετακομίζουν στο πατρικό του συμπαθητικού κοπρίτη στο New Jersey της Νέας Υόρκης, μία απόφαση την οποία θα μετανιώσουν πολύ, πολύ πικρά και πολύ, πολύ σύντομα. Κι αυτό όχι επειδή οι Bradleys δεν είναι μια συνηθισμένη αμερικάνικη οικογένεια, αλλά... επειδή είναι ! Ο πατέρας νευρικός καρδιακός, η μάνα καταπιεστική αγαθιάρα, ο αδερφός οπλοκάτοχος στρατόκαυλος, η αδερφή κακιασμένη σκύλα... ευτυχώς δεν υπάρχουν άλλοι. Και γενικότερα όμως, στο Νιου Γιορκ ο Buddy θα συναναστραφεί με έναν απίστευτο θίασο ελεεινών, τρισάθλιων και αποτυχημένων τύπων, από τους οποίους ο καλύτερος είναι πρεζάκι (no kidding). Σε αυτό τον τόμο επίσης θα γνωρίσουμε καλύτερα και τη Lisa (ως συμπρωταγωνίστρια), πολύ απλά την πιο υστερική, ανασφαλή, μπερδεμένη και ψυχολογικά ανισόρροπη γκόμενα που έχει εμφανιστεί ποτέ σε σελίδες comics. Και θα γίνει και πάλι πανικός !






Οι χαρακτήρες του Bagge είναι απλά εξαιρετικοί, ολοζώντανοι, σχεδόν βγαλμένοι κατ'ευθείαν μέσα από τη ζωή - ή τουλάχιστον μέσα από μία θεότρελη, υπερβολική εκδοχή της ζωής. Το εικονογραφικό του στύλ τώρα, ενώ δε χτυπάει καλά στο μάτι στην αρχή (τουλάχιστον στο δικό μου μάτι), είναι απολύτως ταιριαστό στην ατμόσφαιρα της σειράς, και επίσης εντελώς προσωπικό και ιδιαίτερο. Σελίδα με τη σελίδα το συμπαθείς όλο και περισσότερο, και σε κάποιο σημείο καταλαβαίνεις οτι δε θα σκεφτόσουν καν άλλη εικονογράφηση για τη συγκεκριμένη δουλειά.

Υ.Γ 1: το προτείνω ανεπιφύλακτα για συνοδεία σε διακοπές. Πρίν 3 χρόνια το είχα πάρει μαζί μου, και το κουβαλούσα ακόμα και στην παραλία, με τους φίλους μου να με παρακαλάνε να μπω στη θάλασσα κι εμένα να ψήνομαι στον ήλιο χασκογελώντας με τις μαλακίες του Buddy. Χμμμ, βρε λες να το ξαναπάρω και φέτος ?

Καλό καλοκαιράκι σε όλους !

Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

Music & Lyrics & Comics

Έλληνες κομίστες σκιτσάρουν τους στίχους αγαπημένων τους τραγουδιών

Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε με μεγάλη χαρά μία έξαρση δημιουργικότητας της ελληνικής σκηνής comics. Πολλές και όμορφες πρωτοβουλίες από εφημερίδες και sites συγκεντρώνουν την αφρόκρεμα των ήδη αναγνωρισμένων δημιουργών αλλά και των νέων ταλέντων που συνεχίζουν να ξεπετάγονται από παντού, δημιουργώντας μας έναν όμορφο πονοκέφαλο με την απομνημόνευση τόσων ονομάτων. Η τελευταία από αυτές τις πρωτοβουλίες ανήκει στο γνωστό site socomic.gr, που αποφάσισε να αναθέσει στους δημιουργούς να χρησιμοποιήσουν στίχους από αγαπημένα τους τραγούδια για να φτιάξουν comics, κάτι που είμαι σίγουρος οτι θα απόλαυσαν ιδιαίτερα. Έτσι, με απαρχή τις 4 Ιουνίου του 2014, βδομάδα με τη βδομάδα άρχισαν να αναρτώνται τα όμορφα και μακρόστενα στο φορμά web comics της ενότητας που ονομάστηκε Music & Lyrics.

O Τάσος Μαραγκός (Tasmar) σκιτσάρει το Να κάμω θέλω ταραχή του Ψαραντώνη, ο Παναγιώτης Πανταζής (Pan Pan) το Ένα κλεμμένο ποδήλατο από Στέρεο Νόβα, η Αλέξια Οθωναίου το Show Me The Face των Chinawoman, o Κων Χρυσούλης το Suffer Little Children των The Smiths, η Σοφία Σπυρλιάδου το White Rabbit των Jefferson Airplane, με τους Δήμητρα Αδαμοπούλου, Νικόλα Στεφαδούρο (Stef) και Σπύρο Δερβενιώτη να συμπληρώνουν (μέχρι στιγμής) την έξυπνη και πρωτότυπη ενότητα.





Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Mundial of comics

Οι πολιτικές γελοιογραφίες του Mundial

Το πολύ καλό Mundial της Βραζιλίας του 2014 έχει μόλις τελειώσει, με μία λίγο απογοητευτική κατάληξη για τον γράφοντα (α, ρε Messi ερείπιο), όμως οι πρωτοφανείς αντιδράσεις που πυροδότησε εκ μέρους του πληθυσμού μιας χώρας που κυριολεκτικά λατρεύει τη στρογγυλή θεά επιβεβαιώνει τη γνωστή φράση-καραμέλα των αθλητικών δημοσιογράφων "το ποδόσφαιρο είναι το σημαντικότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή". Ή, για να το πούμε πιο απλά, όταν πεινάνε τα παιδιά σου, με το ποδόσφαιρο θα ασχοληθείς ?

Η Βραζιλία σίγουρα έχει σημαντικότερα προβλήματα να την απασχολούν από το ποδόσφαιρο. Με ένα τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού να ζεί κάτω από τα όρια της φτώχειας, σε άθλιες παραγκουπόλεις που περικυκλώνουν τα κυριότερα πληθυσμιακά κέντρα, η μεγαλύτερη χώρα της λατινικής Αμερικής είναι γνωστή ως η χώρα των αντιθέσεων. Η ανισότητα ανάμεσα στους λιγοστούς πλούσιους και στα δεκάδες εκατομμύρια των φτωχών είναι τεράστια, με την κυβέρνηση και την αστυνομία να προσπαθούν να προστατεύσουν τα συμφέροντα των λίγων προνομιούχων, αντί να φροντίζουν για την ευημερία και την αύξηση του βιοτικού επιπέδου του συνόλου των πολιτών της χώρας (σας θυμίζει τίποτα ?). Κι ενώ αυτή η κατάσταση υπάρχει, και δυστυχώς συντηρείται για πάρα πολλά χρόνια, οι εκάστοτε κυβερνήσεις της Βραζιλίας βασίζονταν πάντα στο ποδόσφαιρο, το λαοφιλέστερο άθλημα στον κόσμο, για να αποχαυνώνει και να κρατά υπό έλεγχο τις μάζες. Ε λοιπόν, όχι πια !

(Μην περιμένετε και μετάφραση από τα brazileiro. Βγαίνει το νόημα και μόνο από τις εικόνες πάντως)










Σε αυτό το Mundial λοιπόν, γίναμε μάρτυρες μίας πρωτοφανούς, όσο και αναπάντεχης για εμάς τους απ'έξω, έκρηξης οργής του ταλαιπωρημένου και πεινασμένου βραζιλιάνικου λαού. Εκατομμύρια διαδηλωτές κατέκλυσαν τους δρόμους των μεγαλύτερων πόλεων της χώρας, ζητώντας περισσότερα κονδύλια για την παιδεία και την καταπολέμηση της φτώχειας, και όχι για ποδοσφαιρικές φιέστες. Και ο βραζιλιάνος γελοιογράφος Latuff, ο αντίστοιχος ΚΥΡ της χώρας του, τάχθηκε από την αρχή ανοιχτά υπέρ των διαδηλωτών και του σκοπού τους. Πρωταγωνιστές των περισσότερων σκίτσων του, και άρα αποδέκτες της μεγαλύτερης κριτικής είναι η πρωθυπουργός της Βραζιλίας Dilma Rousseff (λογικό), o κυβερνήτης της επαρχίας του São Paulo, Geraldo Alckmin, η αστυνομία με την αλόγιστη βία της, αλλά και η ηλίθια mascot του παγκοσμίου κυπέλλου, το armadillo με το όνομα Fuleco.










Ασφαλώς, όπως ήταν λογικό, δεν έλειψε και η εκ των έσω καζούρα του Latuff για τη ντροπιαστική ήττα της εθνικής ομάδας της Βραζιλίας από τη Γερμανία με 7-1 ...





Επίσης, σε μία κίνηση που θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους (τουλάχιστον τους άντρες, που παρακολουθήσαμε το Mundial), o βραζιλιάνος καλλιτέχνης αντιπαραθέτει το παγκόσμιο κύπελλο της FIFA με τα πρόσφατα, θλιβερά γεγονότα της λωρίδας της Γάζας, στην ουσία λέγοντάς μας "Κοίτα τί συμβαίνει στον κόσμο, κι εσύ βλέπεις μπάλα ?". Και φυσικά, έχει απόλυτο δίκιο.








Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

The Nao of Brown

Ένα υπέροχο ψυχογράφημα από ένα μεγάλο ταλέντο των αγγλικών comics

O Glyn Dillon είναι ένας άγγλος δημιουργός που τα τελευταία (πολλά) χρόνια ασχολιόταν... ερασιτεχνικά μπορούμε να πούμε με τα comics, έχοντας εγκαταλείψει τη σκηνή για πάνω από μία δεκαετία, με πιο αξιοσημείωτη συμβολή στο είδος τη δουλειά του στο Shade the Changing Man του Pete Milligan και στο The Sandman. Με τον περισσότερο χρόνο του να καταναλώνεται πλέον στη δημιουργία storyboards για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, τo 2008 ο ταλαντούχος καλλιτέχνης και μικρός αδελφός του εξαιρετικού σχεδιαστή Steve Dillon του The Preacher αποφάσισε να επιστρέψει στα comics μετά από 15 χρόνια απουσίας και να φτιάξει το πρώτο του graphic novel. 4 χρόνια κοπιαστικής δουλειάς αργότερα, το 2012, το υπέροχο The Nao of Brown ήταν γεγονός και κυκλοφόρησε από την εταιρεία SelfMade Hero.

Ηρωίδα του βιβλίου είναι η Nao Brown, μία μισή αγγλίδα-μισή γιαπωνέζα (hafu) νεαρή καλλιτέχνις που ζεί στο Λονδίνο.

H Nao λοιπόν πάσχει απο Ψυχαναγκαστική Καταναγκαστική Διαταραχή * (Obsessive Compulsive Disorder ή OCD), μία διαταραχή της προσωπικότητας που της δημιουργεί πολύ επίμονες και βασανιστικές σκέψεις, όπως π.χ οτι σπρώχνει κάποιον τυχαίο επιβάτη στις γραμμές του μετρό ή ανοίγει την έξοδο κινδύνου στο αεροπλάνο με αποτέλεσμα να ρουφηχτούν όλοι στο κενό. Μάλιστα, βαθμολογεί τις εξάρσεις αυτές της φαντασίας της με άριστα το 10, ανάλογα με το πόσο έντονες και παρανοϊκές είναι. Π.χ "καρφώνω ένα στυλό στο λαιμό του δασκάλου της yoga - 9/10".

* περισσότερα για την Ψυχαναγκαστική Καταναγκαστική Διαταραχή

Η Nao λοιπόν, μία κατά τα άλλα φυσιολογική κοπέλα 20-κάτι ετών, ζεί όλες τις χαρές και τις λύπες της ηλικίας της, με την ασθένειά της όμως να κυριαρχεί πάνω στη ζωή της. Δουλεύει σε ένα μαγαζί design-άτων παιχνιδιών ενώ παράλληλα προσπαθεί να προωθήσει την καριέρα της ως designer, σχεδιάζοντας τη δική της γραμμή παιχνιδιών για ενηλίκους. Όμως η προσπάθεια να καταπιέσει τις εμμονές της και ταυτόχρονα να κρατήσει την κατάστασή της κρυφή από τους γύρω της είναι επίσης μία full-time δουλειά, και πολύ δύσκολη μάλιστα. Τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα όταν γνωρίζει τον (όχι και τόσο ιδανικό) έρωτα στο πρόσωπο ενός εύσωμου, μουσάτου και ολίγον τί αλκοολικού επιδιορθωτή πλυντηρίων (τί γούστο είναι αυτό κοπέλα μου ?), το πρόσωπο του οποίου της θυμίζει ένα από τα αγαπημένα της παιχνίδια.






Το μεγάλο ατού του The Nao of Brown είναι οι πολύ αληθινοί, πιστευτοί χαρακτήρες του, που με τα ελαττώματα, τις ανησυχίες και τις ανασφάλειές τους μοιάζουν βγαλμένοι κατ'ευθείαν μέσα από τη ζωή, με πρώτη και καλύτερη φυσικά τη Nao. Το όνομά της προφέρεται Now, και λειτουργεί ως λογοπαίγνιο της φράσης "How Now Brown Cow ?", η οποία χρησιμοποιείται στα αγγλικά σχολεία για να μαθαίνουν τα μικρά εγγλεζάκια τα φωνήεντα (ναι, ξέρω, η άχρηστη πληροφορία της ημέρας). Η επιτομή αυτού που ονομάζουμε "κορίτσι της διπλανής πόρτας", η Nao παλεύει με τις ψυχολογικές μεταπτώσεις που της δημιουργεί η πάθησή της, και ψάχνει, πολύ απλά, την ισορροπία και την ευτυχία στη ζωή της. Αν και ο δημιουργός δεν εμβαθύνει στην πολυπλοκότητα της συγκεκριμένης διαταραχής, πιστεύω οτι αυτό είναι μία ηθελημένη επιλογή με σκοπό να μη "βαρύνει" το τελικό αποτέλεσμα.

Ασφαλώς, το άλλο μεγάλο ατού του βιβλίου είναι η ε-ξαι-ρε-τι-κή εικονογράφηση του Dillon, με την τεράστια ευχέρεια στο χρώμα, την κίνηση και τις εκφράσεις των προσώπων. Φανταστική αίσθηση του χώρου, πανέμορφες πινελιές, υπέροχο αισθητικό αποτέλεσμα. Στους συνηθισμένους επαίνους που τυπώνονται στα οπισθόφυλλα των graphic novels, ένας συνάδελφός του αναφέρει οτι "η αφηγηματική του ικανότητα με κάνει να τον ζηλεύω, και η εικονογράφησή του απλά με τσαντίζει". Παράλληλα με την κύρια ιστορία εκτυλίσσεται σε μικρές συνέχειες και ένα αλλόκοτο, συμβολικό παραμύθι με επίσης υπέροχη εικονογράφηση και αλληγορικά μηνύματα.

O Glyn Dillon έχει δηλώσει οτι η διαδικασία δημιουργίας του πρώτου βιβλίου του ήταν τόσο εξοντωτική (και σωματικά και ψυχολογικά) που κατέληξε στο νοσοκομείο μία εβδομάδα μετά την κυκλοφορία του. Δεν πάσχει πάντως ο ίδιος από OCD, αν αυτό νομίσατε. Έπασχε όμως η σύζυγός του στα παιδικά και εφηβικά της χρόνια, και φυσικά είναι αυτή που ενέπνευσε το χαρακτήρα της Nao. Μάλιστα, όπως λέει ο δημιουργός, πολλά από τα ψυχολογικά "κόλπα" που χρησιμοποιεί η ηρωίδα του για να ξεκολλήσει το μυαλό της όταν την πιάνουν αυτές οι εμμονές του τα έχει διηγηθεί η γυναίκα του, χωρίς όμως η ιστορία του να περιέχει βιογραφικά της στοιχεία. Σίγουρα όμως, αυτή η εκ των έσω πληροφόρηση που είχε ο δημιουργός προσέθεσε αληθοφάνεια και γοητεία σε αυτή την όμορφη, αν και με λίγο "εύκολη" κατάληξη, καθημερινή ιστορία.