Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

Last Christmas I ate your Heart

Santa Claus is wrecking the town !



Όχι, όχι, όχι ! Μην πηγαίνει το μυαλό σας στον George Michael και στο ελεεινό, χαζοχαρούμενο χριστουγεννιάτικο χιτάκι του Last Christmas I gave you my heart, το οποίο είμαστε καταδικασμένοι να ακούμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Εδώ μιλάμε για comics, και για δύο άλλα, επίσης ελεεινά και τρισάθλια κατασκευάσματα που υποτίθεται οτι σατιρίζουν χαβαλετζίδικα το εορταστικό πνεύμα των ημερών, αλλά στην ουσία ξερνάνε πάνω στα κατακαημένα ματάκια μας όλη την χιλιοειπωμένη, ανέμπνευστη κακογουστιά των αδικημένων απ'το θεό δημιουργών τους ! (πςςςςς, ξεκινάω δυναμικά το κράξιμο).

Τον είδαμε ως διαβολόσπορο στο Satan Claus του 2011, ως βάρβαρο στο Santa the Barbarian του 2012, ακόμη και ως... τσαχπίνη ερωτιάρη στο Ultimate XXX-mas ! του 2013. Ήρθε ο καιρός λοιπόν, το σωτήριο έτος 2014, ο αγαπημένος των παιδιών, καλοκάγαθος χοντρούλης Άγιος Βασίλης να γίνει και zombie !

A Very... Zombie Christmas
των Joseph Wight, Fred Perry, David Hutchinson

Το αηδιαστικό σίχαμα που ονομάζεται A Very... Zombie Christmas είναι μία ανθολογία (ο Αλλάχ να την κάνει) σύντομων ιστοριών με zombies που κυκλοφορεί κάθε Χριστούγεννα η Antarctic Press. Το #1 εκδόθηκε το Δεκέμβριο του 2009 και το τελευταίο μέχρι στιγμής #5 το Δεκέμβριο του 2013. Άρα, δυστυχώς όλα δείχνουν ότι θα κυκλοφορήσει φέτος και το #6 (αν δεν έχει κυκλοφορήσει ήδη). Η αλήθεια είναι οτι το artwork δεν είναι όσο τραγικό θα περίμενα, μάλιστα θα το χαρακτήριζα αξιοπρεπές, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει οτι αξίζει σαν comic, ή οτι δεν θα το έκραζα. Είναι ενάντια στη φύση μου να αφήσω άκραχτο ένα comic με τον Αη-Βασίλη zombie στο εξώφυλλο. Aλλά μετά το εκδοτικό σημείωμα της ίδιας της εταιρείας που αναφέρει "Antarctic Press presents a chilling and thrilling collection of ho-ho-horror tales for the ho-ho-holidays!", δε νομίζω οτι χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο... Όχι, θα προσθέσω - χο-χο-χολέρα να σας πιάσει, ανέμπνευστοι ρεζίληδες !





The Last Christmas
των Gerry Duggan, Brian Posehn, Rick Remender, Hilary Barta

Εδώ έχουμε άλλο ένα ρεντίκολο του κόσμου των comics, στο οποίο - προσέξτε - δεν είναι ο Αη-Βασίλης zombie, αλλά πολεμάει ενάντια σε zombies. Αααααα ! Πες έτσι ρε παιδί μου, να καταλάβουμε κι εμείς οι φτωχοί οτι είναι τελείως διαφορετικό φρούτο από την προηγούμενη γελοιότητα. Τέλος πάντων, σε αυτή τη μίνι (ευτυχώς) σειρά των 5 τευχών που δεν αξίζουν ούτε για αναπληρωματικό κωλόχαρτο σε περίπτωση που σας τελειώσει το κανονικό, παρακολουθούμε τη μάχη του Santa του Claus εναντίον συμμοριών ληστών και zombies, οι οποίες του σκότωσαν τη γυναίκα και κρατούν αιχμάλωτο το μοναδικό παιδί που πιστεύει ακόμα σε αυτόν. Εντάξει, ανατρίχιασα (δε σας λέω πού). Μετα-αποκαλυπτικό τοπίο, Mad Max meets Walking Dead ατμόσφαιρα, Αη-Βασίλης Punisher, πατατάκια, ποπ κόρν και κοκα κόλες στην καντίνα. To #1 κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2006 από την Image Comics, αλλά χεστήκαμε !







Λοιπόν, μετά από αυτό το γιορτινό, απολαυστικό λουτρό αίματος και εμετού, εύχομαι Merry Christmas and a Happy New Year, ή Scary Christmas and a Happy New Fear, ή ό,τι άλλο θέλετε τέλος πάντων ! Χρόνια Πολλά σε όλους, καλά να είμαστε, κι όποιος πεί κακό για μας, να του βγεί το μάτι σα λουκουμάς !

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

The Lost Thing - comics & animation

Ένα πανέμορφο παιδικό βιβλίο του Shaun Tan που έγινε ένα επίσης υπέροχο animation, βραβευμένο με Οscar

Ο Shaun Tan είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους εικονογράφους που έχουν ασχοληθεί ποτέ με τα comics. Είναι θα έλεγα εκνευριστικά και αηδιαστικά ταλαντούχος, καταφέρνοντας σε κάθε δουλειά του να φτιάχνει ολόκληρους, εντελώς δικούς του κόσμους, γεμάτους μαγεία, ευαισθησία και υπέροχα πλάσματα. Αν σας ακούγομαι υπερβολικός, μπορείτε (και θέλετε, πιστέψτε με) να δείτε το αριστουργηματικό, πολυβραβευμένο The Arrival του 2006, ή το εξαιρετικό Tales from outer suburbia του 2008, ή οποιαδήποτε άλλη δουλειά του τέλος πάντων.

Πρίν όμως δημιουργήσει τα προαναφερθέντα, και άλλα πολλά εξαιρετικά comics, ο αυστραλός κύριος με τις ασιατικές ρίζες έγινε γνωστός για τα υπέροχα παιδικά του βιβλία, όπως το πολυβραβευμένο The Lost Thing του 2000, το οποίο μετέφερε ο ίδιος σε μία 15-λεπτη ταινία animation το 2010, κερδίζοντας το βραβείο Oscar για Best Animated Short.

Η υπόθεσή μας ξεκινάει στη Μελβούρνη της Αυστραλίας όταν ο Shaun, ένα νεαρό αγόρι, συναντάει ένα παράξενο πλάσμα στην παραλία ενώ ψάχνει καπάκια μπουκαλιών για τη συλλογή του. Το πλάσμα είναι μία τεράστια κόκκινη τσαγιέρα με πλοκάμια χταποδιού για πόδια και δαγκάνες κάβουρα για χέρια (!). Ο Shaun καταλαβαίνει αμέσως οτι το πλάσμα είναι χαμένο και δεν ανήκει εκεί. Παραδόξως, κανένας άλλος δε δείχνει να ενδιαφέρεται για αυτό, ή έστω να αντιλαμβάνεται την παρουσία του. Ο ήρωάς μας όμως το λυπάται και ενδιαφέρεται, ρωτώντας εδώ κι εκεί μήπως ανακαλύψει την ταυτότητα του καινούριου του φίλου. Και πάλι όμως, κανείς δεν ενδιαφέρεται, ούτε καν οι φίλοι και οι γονείς του. Τελικά, με τη βοήθεια ενός υπαλλήλου του Ομοσπονδιακού Γραφείου Παραδόξων (Federal Department of Odds & Ends), ο Shaun θα βρεί μία κρυμμένη μαγική αυλή όπου βρίσκουν καταφύγιο όλα τα πλάσματα που δεν κατάφεραν να ενταχθούν στον "κανονικό" κόσμο, κι εκεί θα αφήσει το Lost Thing που πλέον δε θα νιώθει τόσο χαμένο.

Το The Lost Thing είναι ένα φανταστικό μικρό βιβλίο με μεγάλες διαστάσεις και ακόμη μεγαλύτερα νοήματα, μιλώντας μας για τη φιλία και τη διαφορετικότητα, για αυτούς που η κοινωνία μας έχει σπρώξει στο περιθώριο και για την ανάγκη της αλληλοβοήθειας μεταξύ των ανθρώπων. Ένα πολύ όμορφο ανάγνωσμα για μικρούς και μεγάλους, ντυμένο με το εκ-πλη-κτι-κό εικονογραφικό στύλ του Shaun Tan, που είναι πάντα αναγνωρίσιμο αν και αλλάζει δραστικά από δουλειά σε δουλειά. Κάθε σελίδα "συναρμολογείται" από κιτρινισμένες εφημερίδες, αποκόμματα τετραδίων και εικόνες περίεργων εφευρέσεων, με τα ιδιότυπα αυτά κολλάζ να αποτελούν το background πάνω στο οποίο "κάθονται" οι υπέροχες ελαιογραφίες του εξαιρετικού αυτού καλλιτέχνη. Απλά μαγευτικό !







...

Το υπέροχο αυτό παιδικό βιβλίο λοιπόν μεταφέρθηκε το 2010 σε μία animated ταινία μικρού μήκους (The Lost Thing), σκηνοθετημένη από τον ίδιο το Shaun Tan και τον Andrew Ruhemann, σε αφήγηση του Tim Minchin. Με εξαιρετικά computer graphics (CGI) από τον guru του είδους Tom Bryant και τον animator και μοντέρ Leo Baker, η παραγωγή της ταινίας διήρκησε 3 χρόνια (2007-2010), με το τελικό αποτέλεσμα να δικαιώνει απόλυτα την κοπιαστική δουλειά των δημιουργών, κερδίζοντας το βραβείο Oscar του 2011 για το καλύτερο animation μικρού μήκους.

Ολόκληρη η 15-λεπτη ταινία



Απο το βιβλίο στην ταινία

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

The Willowdale Handcar

Ένα αινιγματικό ταξίδι προς το 
"Πουθενά συγκεκριμένα"

Ένα καλοκαιρινό απόγευμα στο Willowdale, η Edna, ο Harry και ο Sam περιπλανήθηκαν προς το σιδηροδρομικό σταθμό για να δουν αν συνέβαινε κάτι. Δεν υπήρχε τίποτα στην πλατφόρμα, εκτός από μερικά άδεια κιβώτια. "Κοιτάξτε" είπε ο Harry, δείχνοντας ένα καροτσάκι στην άκρη. "Ας το πάρουμε κι ας πάμε μία βόλτα."

Έτσι ξεκινάει τo The Willowdale Handcar, ένα ακόμη από τα υπέροχα, μικρά βιβλία του Edward Gorey (1925-2000), αυτής της εκκεντρικής και αινιγματικής φυσιογνωμίας των αμερικάνικων γραμμάτων και comics. Στη σπουδαία καριέρα του που απλώνεται σε 6 δεκαετίες (!), ο Gorey έγραψε και σχεδίασε πάνω από 100 βιβλία, με πιο γνωστό όλων το περίφημο όσο και μακάβριο The Gashlycrumb Tinies.

Η Edna, ο Harry και ο Sam λοιπόν, με αφετηρία το Willowdale της βικτωριανής εποχής (το οποίο φυσικά δεν υπάρχει) ξεκινούν ένα σουρρεαλιστικό, απρόσμενο ταξίδι ακολουθώντας τις ράγες του τρένου, χωρίς να γνωρίζουν ή να τους ενδιαφέρει πού θα καταλήξουν. Θα περάσουν από μερικά υπέροχα όσο και παράξενα μέρη, με τοπωνύμια όπως Bogus Corners, Chutney Falls, Peevish Gorge, Hiccupborro και Penetralia, ακόμη και από την ονομαστή (λέμε τώρα) Weedhaven Laughing Academy ! Η διαδρομή όμως δε θα είναι συνέχεια ευχάριστη, καθώς οι τρείς εκδρομείς θα γίνουν μάρτυρες μερικών ανεξήγητων, τραγικών περιστατικών. Όλα δείχνουν οτι τους ακολουθεί μία σκοτεινή αύρα που επηρρεάζει όλους τους περίεργους ανθρώπους που συναντούν, εκτός από τους ίδιους. Μήπως υπεύθυνη είναι η μυστηριώδης μαύρη κούκλα που τους ακολουθεί αθέατη και εμφανίζεται περιστασιακά, σαν προάγγελος ενός επερχόμενου κακού ? Και ποιά είναι η Nellie Flim, η ιστορία της οποίας ξετυλίγεται επίμονα μπροστά στα μάτια των ηρώων μας, σε κάθε στάδιο του ταξιδιού τους ?


































... Το ηλιοβασίλεμα μπήκαν σε ένα τούνελ στο Iron Hills, και δε βγήκαν ποτέ από την άλλη πλευρά ...

Το The Willowdale Handcar, or The Return of the Black Doll δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το Mάιο του 1962 στο περιοδικό Holiday. Vol. 31, no. 5 με τίτλο The imprudent excursion, και αργότερα την ίδια χρονιά εκδόθηκε αυτόνομο από την εταιρεία Bobbs-Merrill με τον τίτλο που είναι περισσότερο γνωστό (το Willowdale). Συμπεριλαμβάνεται, όπως και το The Gashlycrumb Tinies, στην εξαιρετική συλλογή σύντομων ιστοριών Amphigorey. Είναι αφιερωμένο στην ηθοποιό του βωβού κινηματογράφου Lillian Gish, και αν κάποιος δε γνωρίζει την α-σεξουαλικότητα που χαρακτηρίζει τόσο τη δουλειά όσο και τον ίδιο τον Edward Gorey, θα πίστευε οτι κάτι ρομαντικό κρύβεται από πίσω. Δεν πειράζει όμως, ό,τι και να κρύβεται από πίσω, η ουσία είναι οτι το έργο που ο αμερικανός καλλιτέχνης αφιέρωσε στη διάσημη ηθοποιό της εποχής είναι ένα εξαιρετικό, απρόσμενο και αινιγματικό ταξίδι στον υπέροχο κόσμο ενός πολύ μεγάλου δημιουργού.






Δείτε ένα πολύ όμορφο animation που έφτιαξαν οι Christopher Seufert και Dennis Jones για το The Willowdale Handcar, μέρος ενός πολύ ενδιαφέροντος ντοκυμανταίρ για τον Edward Gorey.