Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Attack on Titan

Οι Γίγαντες ξανάρχονται !





...
Το Attack on Titan (Shingeki no Kyojin) είναι μία από τις πιο αγωνιώδεις, συναρπαστικές, αιματηρές και επιτυχημένες σειρές manga των τελευταίων ετών, λόγω και της εξαιρετικής, επίσης υπερ-επιτυχημένης μεταφοράς της σε anime. H κυριολεκτική μετάφραση του τίτλου στα ελληνικά είναι "Γίγαντες που επιτίθενται", όμως στα ιαπωνικά είναι ένα έξυπνο λογοπαίγνιο που μπορεί επίσης να σημαίνει "Επίθεση στους γίγαντες". Δημιουργός της είναι ο Hajime Isayama, ο οποίος, όταν η σειρά ξεκίνησε να εκδίδεται το 2009 στο περιοδικό Bessatsu Shōnen της εταιρείας Kodansha ήταν μόλις 23 ετών (γεννημένος το 1986 παρακαλώ! - κωλόπαιδο, δε θα σε πιάσω στα χέρια μου ?). Μάλιστα, το "προσχέδιο" της σειράς υπήρχε ήδη από το 2006 σε μορφή one-shot (αυτοτελούς τεύχους), το οποίο είχε στείλει στο Weekly Shōnen Jump, το μεγαλύτερο περιοδικό Shōnen (αγορίστικων manga) της Ιαπωνίας, και είχε απορριφθεί.

Μετρώντας ήδη 15 tankōbon (τόμους των 200 περίπου σελίδων) σε μόλις 6 χρόνια, με τον τελευταίο να κυκλοφορεί στις 17 Μαρτίου του 2015, η κύρια σειρά Attack on Titan μόνο έχει πουλήσει κοντά στα 50 εκατομμύρια τόμους (!), ενώ έχει αποκτήσει 3 spin-off σειρές manga, μία animated σειρά που πάει για 2ο κύκλο, μία spin-off νουβέλα που έχει επίσης μεταφερθεί σε σειρά anime, ένα τραγικό crossover με ήρωες της Marvel, ενώ είναι προγραμματισμένα επίσης να κυκλοφορήσουν 4 videogames και 2 live-action ταινίες (με κανονικούς ηθοποιούς, όχι animation). Δηλαδή... σα να λέμε, η Kodansha που κυκλοφορεί τα προϊόντα της σειράς τόσο στα ιαπωνικά όσο και στα αγγλικά, και φυσικά και ο ίδιος ο Isayama έχουν χεστεί στο yen! Άρα, κάτι μου λέει οτι μετά το 2009 και την άμεση αυτή, τεράστια επιτυχία, οι τύποι του Shōnen Jump θα στείλανε αυτόν που το είχε απορρίψει για ομαδικό harakiri με την οικογένειά του, ή τουλάχιστον να πάει να Jump-ηθεί, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Περιληπτική Υπόθεση (χωρίς spoilers)

Λοιπόν, τώρα που ξεμπερδέψαμε με τα νούμερα της σειράς, για πάμε να δούμε και τί συμβαίνει στην υπόθεση. 100 χρόνια πρίν την αρχή της ιστορίας μας, η οποία τοποθετείται χιλιάδες χρόνια στο μέλλον, γιγαντιαία ανθρωπόμορφα πλάσματα ύψους μέχρι και 15 μέτρων εμφανίστηκαν ξαφνικά και αποδεκάτισαν το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας. Οι Τιτάνες, όπως τους ονόμασαν, είναι άγνωστης προέλευσης, δείχνουν να μην έχουν νοημοσύνη και τρέφονται με ανθρώπους όχι από ανάγκη, αλλά από κάποιο άλλο μυστηριώδες κίνητρο. Όσοι άνθρωποι απέμειναν, οχυρώθηκαν πίσω από 3 σειρές ομόκεντρων, πελώριων τειχών ύψους 50 μέτρων, και μετά την πρώτη αυτή, αιφνιδιαστική επίθεση πέρασαν 100 χρόνια αβέβαιης ασφάλειας. Όλα όμως αλλάζουν όταν ένας Τιτάνας 60 μέτρων (Colossal Titan) εμφανίζεται απροειδοποίητα μέσα από ένα κεραυνό και ανοίγει μία τρύπα στο εξωτερικό τείχος. Ένας άλλος παράξενος, αρματωμένος Τιτάνας (Armored Titan) σπάει και το δεύτερο τείχος, επιτρέποντας στους υπόλοιπους του είδους του να εισβάλλουν στην πόλη και να κατασπαράξουν όποιον άνθρωπο βρούν μπροστά τους. Μεταξύ των άτυχων που φαγώνονται είναι και η μητέρα του νεαρού Eren Yeager και της υιοθετημένης αδερφής του Mikasa Ackerman, οι οποίοι, μαζί με τον παιδικό τους φίλο Armin Arlert θα ορκιστούν να πάρουν εκδίκηση και θα καταταγούν στο στρατό για να αντιμετωπίσουν τους τεράστιους όσο και τρομακτικούς αυτούς εχθρούς.







Υπόθεση με περισσότερες λεπτομέρειες (περιέχει spoilers - όχι πολλά)

Ο Eren Yeager, ο κύριος πρωταγωνιστής της σειράς, μαζί με τη συμπρωταγωνίστρια Mikasa Ackerman και τον Armin Arlert κατατάσσονται όπως είπαμε στο στρατό με σκοπό να εξοντώσουν όλους τους Τιτάνες. Μάλιστα, γίνονται μέλη της πλέον επίλεκτης ομάδας, των Survey Corps, οι οποίοι διεξάγουν άκρως επικίνδυνες εξορμήσεις έξω από τα τείχη με σκοπό να συλλέξουν πληροφορίες για τους Τιτάνες και να προσπαθήσουν να ανακτήσουν τα χαμένα εδάφη για λογαριασμό της ανθρωπότητας. Ελάχιστες πληροφορίες είναι γνωστές για τους Τιτάνες, όπως οτι δεν έχουν αναπαραγωγικά όργανα, δε χρειάζονται τροφή, είναι απίστευτα ελαφρείς για το μέγεθός τους και εκπέμπουν μεγάλη σωματική θερμότητα. Το πιο σημαντικό στοιχείο απ'όλα όμως είναι το πώς πεθαίνουν. Με εξαιρετικές ικανότητες αυτο-ίασης, ο μόνος τρόπος να σκοτωθεί ένας Τιτάνας είναι να του προκληθεί μία βαθιά τομή στο σβέρκο. Έτσι, ο στρατός είναι εξοπλισμένος με ειδικά ξίφη που μοιάζουν με μεγάλα ξυράφια, καθώς και με προωθητικές μηχανές υγραερίου (jet-pack) που επιτρέπουν στους στρατιώτες να πετάνε στον αέρα, ώστε να μπορούν να φτάνουν στους σβέρκους των πανύψηλων στόχων τους.

Το μεγάλο μυστήριο της προέλευσης αλλά και των επιδιώξεων των Τιτάνων γίνεται ακόμη μεγαλύτερο με την εμφάνιση των λεγόμενων παράξενων ή Abnormal Titans, όπως είναι ο Colossal και ο Armored, οι οποίοι δείχνουν να έχουν αυξημένη νοημοσύνη, καθώς και ειδικές ικανότητες. Ο πιο ιδιόμορφος Τιτάνας απ'όλους όμως θα εμφανιστεί σε ένα κρίσιμο σημείο της ιστορίας, και θα αρχίσει να μάχεται μανιασμένα εναντίον του ίδιου του του είδους. Το απροσδόκητο αυτό γεγονός θα αποτελέσει το υπέρτατο μυστήριο για τους ανθρώπους, ταυτόχρονα όμως θα τους δώσει ελπίδα στην άνιση μάχη που διεξάγουν. Όσα αινίγματα κι αν λύσουν όμως οι ήρωές μας, συνεχώς εμφανίζονται καινούρια και πιο υποχθόνια, με την αγωνία να διατηρείται αμείωτη καθ'όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης.






Διάβασα κριτικές που υποστηρίζουν οτι το Attack on Titan αντιπροσωπεύει την απελπισία των νέων ανθρώπων μέσα στη σύγχρονη κοινωνία, όμως νομίζω οτι αυτά είναι αηδίες! Είναι απλά μία σειρά αγωνίας και δράσης, χωρίς κανένα από τα "κρυφά" κοινωνικο-πολιτικά μηνύματα που κάποιοι θέλουν να βρούν. Και φυσικά, αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου κακό. Τα μεγάλα ατού της σειράς του Isayama είναι η πολύ καλή κεντρική υπόθεση, οι καλοδουλεμένοι και βαθείς χαρακτήρες και κυρίως οι συνεχείς και ενδιαφέρουσες ανατροπές (plot twists), που καθιστούν την ανάγνωση άκρως εθιστική. Ααααα!!! Και η splatter-ιά! Πολλή splatter-ιά ρε παιδιά! Βεβαίως, αφού ο ίδιος ο Isayama έχει δηλώσει ως μεγάλες του επιρροές τον Kentaro Miura του BERSERK και τον Tsutomu Nihei του BLAME, μπορεί κάποιος να καταλάβει την ποσότητα splatter και gore που πρέπει να περιμένει, πρίν καν διαβάσει την πρώτη σελίδα του Attack on Titan. Και μάλιστα δε θα πέσει καθόλου έξω.

Από την άλλη πλευρά, το πιο μεγάλο και εμφανές μειονέκτημα της σειράς είναι η άτεχνη και κάπως "ερασιτεχνική" εικονογράφηση που, αν και βελτιώνεται από τόμο σε τόμο, ακόμη και στον πιο πρόσφατο, 15ο τόμο (Μάρτιος 2015) δεν έχει φτάσει σε ικανοποιητικό επίπεδο. Κάποιοι πάλι υποστηρίζουν οτι αυτό είναι εσκεμμένο, για να φαίνονται πιο ανατριχιαστικοί οι τιτάνες, αλλά έλεος ρε παιδιά! Ναι, μπορούσε ο Isayama να ζωγραφίσει καλύτερα αλλά είπε να μη μας θαμπώσει με το ταλέντο του, και μας δημιουργήσει και κόμπλεξ κατωτερότητας από πάνω. Μας λυπήθηκε το παιδί, καλοσύνη του.

Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο (τουλάχιστον για τον γράφοντα) είναι οτι ο δημιουργός της σειράς, σύμφωνα με δηλώσεις του, σκοπεύει να την ολοκληρώσει σε περίπου 3 χρόνια, με τον 20ό τόμο να είναι και ο τελευταίος. Αυτό είναι σίγουρα προς τιμήν του, επειδή σημαίνει οτι δεν επιδιώκει να "αρμέξει" την τεράστια επιτυχία της σειράς του εις βάρους της υπόθεσης, η οποία αναγκαστικά θα ξεχείλωνε αν συνεχιζόταν επ'αόριστον. Κάτι τέτοια να τα ακούνε οι φίλοι μας οι αμερικάνοι, που βρίσκονται στο τεύχος #48.675 του 17ου σύμπαντος της 23ης αναγέννησης του κάθε υπερήρωά τους.






Η anime σειρά

Όπως όλες οι επιτυχημένες manga σειρές των τελευταίων ετών, έτσι και το Attack on Titan μεταφέρθηκε στην ιαπωνική τηλεόραση, και μάλιστα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Ο πρώτος κύκλος των 25 επεισοδίων της animated τηλεοπτικής σειράς, σε παραγωγή των Wit Studio και με το σκηνοθέτη του Death Note, μεταδόθηκε από τον Απρίλιο μέχρι το Σεπτέμβριο του 2013 με τεράστια επιτυχία, καλύπτοντας περίπου μέχρι τη μέση του 8ου τόμου του manga. O 2oς κύκλος είναι προγραμματισμένος για το 2016, με τα εκατομμύρια των fans της σειράς να ανυπομονούν δικαιολογημένα. Ευτυχώς, η σειρά ακολουθεί πιστά την υπόθεση του manga, με κάθε 3 επεισόδια να καλύπτουν 1 τόμο, κάτι που επιτρέπει στο σκηνοθέτη να εμβαθύνει στους χαρακτήρες και στα πιο σημαντικά σημεία της ιστορίας. Και, απολύτως λογικά, εκεί που σημειώσαμε οτι η manga σειρά χωλαίνει, δηλαδή στο οπτικό κομμάτι, η μεταφορά της σε anime απλά τα σπάει!






Σάββατο 27 Ιουνίου 2015

Shaun Tan - Metropolis

Μία υπέροχη πανοραμική εικονογράφηση από τον εξαιρετικό Shaun Tan



...
Ο Shaun Tan είναι ένας φανταστικός πολυ-καλλιτέχνης που έχει ασχοληθεί με διάφορα πεδία του κόσμου των τεχνών, πάντα διαπρέποντας και πάντα χαρίζοντάς μας κάτι το ξεχωριστό από το πλουσιότατο απόθεμα ταλέντου και φαντασίας που διαθέτει. Έχοντας γίνει γνωστός από τις αρχές του 2000 με τα εξαιρετικά παιδικά του βιβλία, έπειτα πέρασε στο χώρο των comics, μετέπειτα στο animation, συνεχίζοντας καθ'όλη τη διάρκεια της καριέρας του να παραδίδει μερικές απίστευτες εικονογραφήσεις. Μία από αυτές είναι και το πανόραμα Metropolis που ζωγράφισε για την υπέροχη σειρά Pictura.




Στο Metropolis ο Tan εμπνέεται από τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις και τον αστικό τρόπο ζωής, περιγράφοντάς μας την πορεία εξέλιξης που ακολουθεί μία τέτοια τερατώδης πόλη. Σε ένα τοπίο διάσπαρτο με τα χαρακτηριστικά, ιδιόμορφα πλάσματα του ταλαντούχου καλλιτέχνη, η βιομηχανία γεννιέται από ένα αυγό, με διάφορα φυτά και ζώα να την παρακολουθούν. Καθώς μεγαλώνει, το σίδερο και το ατσάλι κυριαρχούν, οι πόλεις περπατούν και οι ουρανοξύστες καπνίζουν, μέχρι που όλο το τοπίο να καλυφθεί από την αχανή, παντοδύναμη Metropolis που καταβροχθίζει τα πάντα στο πέρασμά της.

δείτε τις υπόλοιπες αναρτήσεις του 2D-Domain για τον Shaun Tan




Η Pictura είναι μία σειρά ασπρόμαυρων πανοραμικών εικονογραφήσεων που κυκλοφορούν σε μορφή μίνι artbook, διπλωμένες 8 φορές (πάνω εικόνα). Οι υπέροχες εικόνες είναι ασπρόμαυρες για να προτρέπουν τους αγοραστές ηλικίας 9-90 χρονών να τις χρωματίσουν οι ίδιοι.

Να και μερικά άλλα υπέροχα πανοράματα της σειράς της Pictura



Anne Yvonne Gilbert - Knights



John Howe - Draconis



Niroot Puttapipat - Faeries

Σάββατο 20 Ιουνίου 2015

Édika - Interférence (Αλληλεπίδραση)

Μία πανέξυπνη, πειραματική σύντομη ιστορία από τον τρομοκράτη του παράλογου χιούμορ



...

Ο Édika (με κανονικό όνομα Édouard Karali) είναι ένας γαλλο-αιγύπτιος κομίστας που έγινε γνωστός για το εξωφρενικό, εξωπραγματικό, εξωγήινο χιούμορ του, τα θεότρελα, σουρρεαλιστικά σενάρια που δεν ξέρεις ποτέ πού θα καταλήξουν, τα υπερτροφικά σε σημείο αηδίας γυναικεία στήθη, τις σπαρταριστές, ευφάνταστες και απρόσμενες ατάκες και τον ανίερο, βέβηλο και ασεβή χαρακτήρα των ιστοριών του. Μέσω του μυθικού, θεοπάλαβου γαλλικού περιοδικού Fluide Glacial που ίδρυσε το 1975 ο θρύλος των γαλλικών χιουμοριστικών comics Gotlib (Marcel Gotlieb), και στην Ελλάδα μέσω των επίσης θρυλικών βαβέλ και ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ, ο Édika μας χάρισε μερικές από τις πιο αστείες, σουρρεαλιστικές, τραγελαφικές και αξέχαστες στιγμές που έχουν αποτυπωθεί ποτέ σε σελίδες comics.

Δείτε άλλες 3 εξαιρετικές μικρές ιστορίες του Édika (στα ελληνικά)

Η 9-σέλιδη ιστορία Αλληλεπίδραση πρωτοδημοσιεύθηκε τον Οκτώβριο του 1981 στο επιδραστικότατο όπως είπαμε Fluide Glacial #64 με τίτλο Interférence (που κανονικά στα ελληνικά μεταφράζεται ως παρέμβαση, παρεμβολή, αλλά δεν πάθαμε και τίποτα). Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε το 2007 από το ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ, στην εξαιρετική συλλογή ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ best of.

Η ιστορία είναι μία από τις "οικογενειακές" του τρομερού κομίστα, και ξεκινάει αρκετά φυσιολογικά για τα γνωστά του, ό,τι να'ναι πρότυπα. Ενώ ένας οικογενειάρχης έχει μείνει μόνος του το βράδυ στην τηλεόραση, ελπίζοντας να πετύχει ένα καλό, ερωτικό διανοουμενέ φίλμ (αυτός τα λέει), μία γυμνή εξωγήινη εμφανίζεται μέσα από μία άσπρη φούσκα στο σαλόνι του και αρχίζουν να λένε κάτι περίεργα. Όλα καλά και απολύτως φυσιολογικά ως εδώ (για Édika πάντα). Στην 4η από τις 9 σελίδες όμως, αρχίζει να του λέει κάτι πολύ, ΠΟΛΥ περίεργα, και από την 5η και μετά... γίνεται απλά πανηγύρι, μακελειό, πλημμύρα, κατακλυσμός και δεν ξέρω τί άλλο να πω, ακόμα και για τα δεδομένα του θεότρελου, απίστευτου γαλλο-αιγύπτιου καλλιτέχνη.

Για να μη spoiler-ιάσω περισσότερο, διαβάστε την ιστορία και συνεχίζουμε μετά...










Ε ? Εεεεεε ? Ποιός άλλος έμεινε μαλάκας, εκτός από εμένα ?

Στην 4η σελίδα λοιπόν, η εξωγήινη αρχίζει να του λέει οτι τους κοιτάνε κάτι άτομα από τον 3-διάστατο κόσμο (εμείς !), ενώ ο δικός τους κόσμος είναι 2-διάστατος (2-Dimensional Domain). Ο τύπος φυσικά δεν καταλαβαίνει τί του τσαμπουνάει η τύπισσα, όμως αφού αυτή του φοράει ένα γιμπούλ (?) στο κεφάλι, αρχίζει και βλέπει... Και αυτό που βλέπει είναι τον ίδιο τον Édika να τους ζωγραφίζει εκείνη τη στιγμή (!!!), σε ένα από τα πιο απίστευτα παραδείγματα του κόσμου των comics της πρακτικής που ονομάζεται "σπάσιμο του 4ου τοίχου" (breaking the 4th wall) *. Ασφαλώς ο τρομοκράτης του γέλιου δε σταματάει εκεί (πώς θα μπορούσε άλλωστε ?), και σπάει ακόμα μερικούς τοίχους, βάζοντας τους χαρακτήρες της ιστορίας του να περνούν στο δικό μας, κανονικό κόσμο !!!

* Εξηγώ:
Σπάσιμο του 4ου τοίχου ονομάζεται η πρακτική όπου οι χαρακτήρες ενός έργου, συνήθως στον κινηματογράφο, το θέατρο ή την τηλεόραση, έχουν επίγνωση οτι βρίσκονται μέσα σε ένα έργο, μία παράσταση, και οτι υπάρχει κοινό που τους παρακολουθεί. Οι 3 τοίχοι είναι οι φυσικές διαστάσεις της θεατρικής σκηνής ή των σκηνικών σε μία ταινία, και ο 4ος είναι αυτός που μεσολαβεί ανάμεσα στους ηθοποιούς και τους θεατές. Σπάσιμο του 4ου τοίχου είναι π.χ όταν ένας ηθοποιός σε μία ταινία μιλάει απ'ευθείας στο κοινό (Funny Games του Michael Haneke, Annie Hall του Woody Allen, Amélie και πολλάαααα άλλα), ή όταν ένας χαρακτήρας αναφέρεται στο σενάριο ή τη σκηνοθεσία, ή όταν π.χ στο αριστούργημα Persona του Ingmar Bergman, η κάμερα γυρίζει και δείχνει τον ίδιο το σκηνοθέτη και το συνεργείο του.

Λίστα ταινιών που περιέχουν "σπάσιμο του 4ου τοίχου"

Στον κόσμο των mainstream comics, ένας χαρακτήρας που έχει κάνει συνήθεια το σπάσιμο του 4ου τοίχου (πλέον έχει καταντήσει αηδία βεβαίως) είναι ο Deadpool της Marvel. Για τα εναλλακτικά comics τώρα... το θέμα είναι πολύ πολύ μεγάλο, και χρήζει εκτεταμένης μελέτης και ειδικού αφιερώματος (κάποια στιγμή...). Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που δε μπορώ να μην αναφέρω είναι η εξαιρετική σειρά Philémon του μεγάλου ελληνο-γάλλου καλλιτέχνη Fred (και αυτό κάποια στιγμή...). Φυσικά, μιας και τα comics έχουν 2 διαστάσεις όπως αναφέραμε και πρίν, ίσως θα έπρεπε να λέγεται σπάσιμο του 3ου τοίχου, αλλά ας μην μπλέξουμε στις διατυπώσεις τώρα.

Λίστα (mainstream) comics που περιέχουν "σπάσιμο του 4ου τοίχου"


Το εξώφυλλο του Fluide Glacial #64 δια χειρός Édika



Το εξώφυλλο του ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ best of


Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015

Dino Buzzati - Poem Strip

Ο μύθος του Ορφέα και της Ευρυδίκης
σε ένα avant-garde, εικονοποιημένο ποίημα

O Dino Buzzati (1906–1972) ήταν ένας ιταλός avant-garde ποιητής, συγγραφέας, ζωγράφος και δημοσιογράφος, με ένα αντισυμβατικό και ιδιαίτερο καλλιτεχνικό στύλ που ποτέ δεν αναγνωρίστηκε από το κοινό της εποχής του (κυρίως το αγγλόφωνο) όσο πραγματικά το άξιζε. Οι συνάδελφοί του καλλιτέχνες και οι κριτικοί τέχνης όμως τον θεωρούσαν μεγαλοφυία. Από τα ελάχιστα βιβλία που έγραψε, το The Tartar Steppe (1940) του χάρισε παγκόσμια φήμη, με το παιδικό The Bears’ Famous Invasion of Sicily να συμπληρώνει τις γνωστότερες δουλειές του. Ο Buzzati έγραψε επίσης θεατρικά έργα, λιβρέττα για όπερες, πολλές σύντομες ιστορίες και φυσικά ποιήματα.

Το Poem Strip (Poema a fumetti, όπου fumetti είναι η λέξη που χρησιμοποιούν οι ιταλοί για τα comics) είναι το μοναδικό comic που δημιούργησε ποτέ ο ιταλός καλλιτέχνης. Κυκλοφόρησε το 1969 στην Ιταλία από την εκδοτική Arnoldo Mondadori Editore, και μόλις το 2009 μεταφράστηκε στα αγγλικά από την εταιρεία New York Review Books.

Το Poem Strip μας παρουσιάζει μία μοντέρνα, αισθησιακή, σουρρεαλιστική και... ψυχεδελική θα μπορούσαμε να πούμε εκδοχή του γνωστού αρχαιοελληνικού μύθου του Ορφέα και της Ευρυδίκης, με ιδιαίτερη έμφαση στις διαχρονικές κινητήριες δυνάμεις της τέχνης - τον έρωτα και το θάνατο. Στην πρωτότυπη ιστορία, ο διάσημος για την υπέροχη φωνή του και τις ικανότητές του στη λύρα νέος κατεβαίνει στον Άδη για να φέρει πίσω τη νεκρή αγαπημένη του. Όμως, ενώ τα έχει σχεδόν καταφέρει... κάτι στραβώνει στο παρά πέντε, σε ένα από τα πλέον δραματικά φινάλε στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ένα τέλος πραγματικά αντάξιο κάθε αρχαίας τραγωδίας (δεν το θεωρώ spoiler, είναι γνωστή η ιστορία).

Η εκδοχή του Buzzati ξεκινάει κάπου στο Μιλάνο της δεκαετίας του '60, στη μυστηριώδη οδό Saterna, η οποία δεν εμφανίζεται σε κανένα χάρτη της πόλης (καλά αρχίζουμε). Ο Orfi είναι ένας υπερ-επιτυχημένος rock star τραγουδιστής και κιθαρίστας που έχει ερωτική σχέση με την όμορφη Eura. Ένα βράδυ, ο νεαρός μουσικός βλέπει την αγαπημένη του να εξαφανίζεται σαν αερικό μέσα σε μία απόκοσμη πόρτα πάνω στους ψηλούς τοίχους που περικλείουν μία έπαυλη στην άκρη του δρόμου (ήδη αρχίζουμε να το χάνουμε). Την επόμενη μέρα, στην κηδεία της, ο συντετριμμένος νεαρός αρπάζει την κιθάρα του και αποφασίζει να την ακολουθήσει μέσα από την ίδια πόρτα. Από εκείνη τη στιγμή θα ξεκινήσει το σουρρεαλιστικό, μυστικιστικό του ταξίδι πέρα από τα σύνορα που χωρίζουν τη ζωή από το θάνατο...






Εισερχόμενος στον κόσμο των νεκρών όπως ο Δάντης στη Θεία Κωμωδία, ο Orfi θα βρεί έναν οδηγό που ως άλλος Βιργίλιος θα τον καθοδηγήσει εκεί που ελάχιστοι θνητοί έχουν τολμήσει να πατήσουν. Μόνο που στον παράξενο κόσμο του Buzzati, αυτός ο οδηγός που χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως "φύλακα-δαίμονα" θα έχει τη μορφή... ενός άδειου σακακιού (!!!). Το σακάκι-Βιργίλιος πάντως αποδεικνύεται καλός οδηγός, πληροφορώντας τον ήρωά μας για διάφορα στοιχεία της φύσης της επόμενης ζωής. Οι νεκροί βρίσκονται σε μία αέναη κατάσταση μη-αίσθησης, στερημένοι από οποιοδήποτε συναίσθημα και προσπαθώντας απεγνωσμένα να θυμηθούν πώς είναι να είσαι ζωντανός. Λαχταρούν να βρούν την αγάπη και τη ηδονή, και στερούνται ακόμη και της ελάχιστης ελευθερίας να πεθάνουν. Ο Orfi θα τους τραγουδήσει τραγούδια για τη μοναξιά, το φόβο και την ερωτική επιθυμία προσπαθώντας να τους κάνει να θυμηθούν, όμως θα αποδειχθεί μάταιο και έτσι το ταξίδι του θα συνεχιστεί.

Μετά από πολλές σουρρεαλιστικές περιπέτειες, ακόμη περισσότερες γυμνές γυναίκες, ακατανόητους "ποιητικούς" διαλόγους, ακόμη περισσότερα ακατανόητα "ποιητικά" τραγούδια, σιδηροδρομικούς σταθμούς, μπουρδέλα, μπαμπούλες και καφκική γραφειοκρατία (!), ο πρωταγωνιστής μας θα συναντήσει την αγαπημένη του, όμως ο Buzzati δε θα ακολουθήσει πιστά τον αρχαίο μύθο (μιλάμε πάντα για το βασικό κορμό, όχι για τις λεπτομέρειες), παρουσιάζοντάς μας μία εναλλακτική προσέγγιση όσον αφορά τους χαρακτήρες, τις σκέψεις τους και τις πράξεις τους. Η βασική διαφορά είναι οτι ο δημιουργός μας φαντάστηκε τους ήρωες της ιστορίας ως σύγχρονους, δυναμικούς ανθρώπους που παίρνουν την τύχη τους στα χέρια τους και κάνουν τις δικές τους επιλογές, και όχι ως απλά έρμαια της μοίρας και των καπρίτσιων των θεών, όπως παραδοσιακά σκιαγραφούνταν οι χαρακτήρες στα αρχαία χρόνια.

Και φυσικά, όπως είναι "λογικό" σε ένα σουρρεαλιστικό έργο, το φινάλε της ιστορίας εγείρει ακόμη περισσότερα ερωτήματα από όσα απαντά. Και γι'αυτό ονομάζεται σουρρεαλισμός! Και γι'αυτό δεν είναι για όλους - προσωπικά τον λατρεύω.







...
Με την απατηλά απλή όμως τόσο συμβολική, avant-garde εικονογράφησή του, και τη μη γραμμική, αφαιρετική και σουρρεαλιστική αφήγηση, το Poem Strip είναι ένα λαμπρό παράδειγμα καινοτομίας και καλλιτεχνικής απελευθέρωσης του χώρου των comics, με την παλαιότητά του να συμβάλλει περαιτέρω στο δίκαιο χαρακτηρισμό του ως "ένα έργο έτη φωτός μπροστά από την εποχή του". Ακόμη και στη δική μας εποχή, 45 χρόνια μετά, δύσκολα συναντούμε έργα τόσο απενοχοποιημένα και απελευθερωμένα από τις επιταγές των καιρών, έργα που να μετουσιώνουν απόλυτα το καλλιτεχνικό όραμα του δημιουργού τους, χωρίς εκπτώσεις και δικαιολογίες.

Φυσικά, όπως συμβαίνει με όλες ανεξαιρέτως τις παρόμοιες περιπτώσεις, το Poem Strip θεωρήθηκε άκρως αμφιλεγόμενο και προκλητικό, με τον καλλιτέχνη να κατηγορείται οτι ο αποκλειστικός σκοπός του ήταν να σοκάρει. Σίγουρα οι επιρροές (όπως τις αναφέρει ο ίδιος) από τον Ανδαλουσιανό Σκύλο των Luis Buñuel και Salvador Dali, τον Δάντη, τον Ιερώνυμο Bosch, τον M.C.Escher, το Federico Fellini, τον F.W. Murnau, το Mario Bava αλλά και την... πορνογραφία(!) δε βοήθησαν πολύ στην αλλαγή της γνώμης του κοινού, κάτι που όμως δεν πιστεύω να τον πτόησε ιδιαίτερα. Και ασφαλώς δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι το 1970 το μέσο των comics δεν τύγχανε μεγάλης εκτίμησης από την καλλιτεχνική κοινότητα, και κρίθηκε ανάξιο και "ταπεινό" για να το χρησιμοποιήσει ένας γνωστός συγγραφέας στη μεταφορά ενός κλασσικού μύθου. Παρ'όλα αυτά, το Poem Strip κέρδισε το βραβείο Paese Sera για το καλύτερο comic του 1970, και βρήκε μία σχετικά μικρή αλλά ενθουσιώδη υποστήριξη ανάμεσα στη νεολαία της εποχής της σεξουαλικής απελευθέρωσης, αλλά και στα πιο φιλελεύθερα κομμάτια του καλλιτεχνικού χώρου.

Αισθησιακό, τρομακτικό, ποιητικό, φιλοσοφημένο και βαθύ, το αριστούργημα του Buzzati επικεντρώνεται στον έρωτα και το θάνατο για να μας προσφέρει ένα σκοτεινό, παραισθησιογόνο ψυχογράφημα των πιο κρυφών πτυχών της ανθρώπινης ύπαρξης. Η χώρα των νεκρών και οι επίσης νεκροί κάτοικοί της, με τις απέλπιδες επιδιώξεις τους και και τις αιωνίως ανικανοποίητες επιθυμίες συμβολίζουν ξεκάθαρα το δικό μας κόσμο και εμάς, τους ζωντανούς όμως όχι και τόσο ζωντανούς κατοίκους του.






"Death, oh death
Gift of a wise god
All the charms of this world
Come from you
Even love."