Τρίτη 23 Μαΐου 2017

Οι ελληνίδες των comics αντεπιτίθενται !

Η άνοιξη των ελληνίδων δημιουργών comics συνεχίζεται δυναμικά





...
Αρχικά, ξεκαθαρίζω οτι ο τίτλος της ανάρτησης δεν παραπέμπει σε καμία περίπτωση σε αηδίες περί μάχης των φύλων, ούτε στο χώρο των comics ούτε πουθενά, καθώς θεωρώ αυτές τις κουβέντες εξαιρετικά μίζερες και αναχρονιστικές. Οι καραμέλες του τύπου "Πώς νιώθει μια γυναίκα μέσα σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο" μας πηγαίνουν πολλά χρόνια πίσω και πρέπει κάποτε να σταματήσουν. Η αντεπίθεση που αναφέρω είναι απλά η πολύ ευχάριστη έκρηξη δημιουργικότητας από γυναίκες καλλιτέχνες που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στην ήδη ακμάζουσα και διαρκώς επεκτεινόμενη ελληνική σκηνή comics. Το γιατί παρατηρούσαμε λιγοστές γυναικείες παρουσίες στην 9η τέχνη μέχρι πρίν 10 χρόνια αποτελεί ένα μεγάλο μυστήριο για μένα, όμως χαίρομαι που σιγά-σιγά αυτή η κατάσταση αλλάζει, τόσο σε παγκόσμιο επίπεδο όσο και στον ταλαίπωρο βράχο που ονομάζουμε χώρα μας. Η αύξηση του αριθμού των γυναικών που ασχολούνται γενικά με την 9η τέχνη είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή τα τελευταία χρόνια, είτε από το "πόστο" της δημιουργού, είτε της δημοσιογράφου των comics, είτε από το - όχι λιγότερο σημαντικό - της αναγνώστριας.

Ειδικά στο δημιουργικό κομμάτι, η εποχή που διανύουμε μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ως χρυσή, με αμέτρητες νέες εκδόσεις και πολλά, πολύ δυναμικά νέα ταλέντα να ξεπετιούνται από παντού. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση, τουλάχιστον για τον γράφοντα, αποτελεί αυτή της πολλά υποσχόμενης Δανάης Κηλαηδόνη, a.k.a DaNi. H νεαρή Θεσσαλονικιά (γεννημένη το 1992 παρακαλώ) έχει προλάβει να δουλέψει για αμερικάνικες εταιρείες όπως η IDW, να δεί τη δουλειά της να εκτίθεται σε σημαντικές γκαλερί όπως η Orbital στο Λονδίνο, και να αποτελεί πλέον την πρώτη γυναίκα που συνεργάζεται ποτέ με τη θρυλική αγγλική ανθολογία 2000AD (ναι, αυτή του Judge Dredd). Επίσης, το προσωπικό της, self-published fanzine "Tales from the strips", που έφτασε στο 4ο τεύχος, είναι απλά υπέροχο. Τα πολύ σημαντικά αυτά επιτεύγματα προϊδεάζουν για μία λαμπρή καριέρα στην παγκόσμια σκηνή των comics, και της ευχόμαστε ολόψυχα κάθε επιτυχία !





Πολύ καλή εντύπωση μου έκανε επίσης η εικονογραφική δουλειά της Αυγής Κανάκη στο - δυστυχώς αρκετά αδύναμο σεναριακά - "Γριμόριο της Γκρέτα". Η δημιουργός από την Ελευσίνα δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενη στο χώρο, όμως έχει εξελιχθεί αξιοθαύμαστα, και νομίζω οτι η συγκεκριμένη δουλειά της μας επιτρέπει να περιμένουμε σημαντικά πράγματα από αυτήν στο μέλλον. Η Σιαδώρα Παπαθεοδώρου με το "Πυρ-Νυξ-Αλώπηξ" συνεχίζει στον ίδιο δρόμο που είχε χαράξει με το πολύ όμορφο "Η Δανάη στο στόμα του λύκου", με την ονειρική διάθεση και τα υπέροχα χρώματά της να πρωταγωνιστούν και πάλι. Η Αγγελική Σαλαμαλίκη κατάφερε μέσω του indiegogo να εξασφαλίσει το τύπωμα του πολύ καλού web comic της Monsieur Charlatan, με το ολόφρεσκο "Η Μητρόπολη Του Χρυσού: Ο Σκλάβος" να μας επιβεβαιώνει το μεγάλο ταλέντο της, τόσο σεναριακά όσο και εικονογραφικά. Στις πολλές και σημαντικές εκδόσεις που κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά στο πρόσφατο Comicdom con συγκαταλέγονται επίσης οι "Ιστορίες που κρύβονταν σε προφανή μέρη", που συλλέγει τα web comics της πολύ καλής και ήδη καταξιωμένης Αλέξιας Οθωναίου, και το "Hubris" της επίσης γνωστής Ευγενίας Κουμάκη. Μου άρεσε πολύ επίσης το Breakfast Visions, το δεύτερο φανζινάκι της Ευγενίας Βερελή, της οποίας το όνομα είμαι σίγουρος οτι θα ξανακούσω σύντομα.

Ο Σταύρος Κουτσιούκης απέδειξε οτι διαθέτει ικανότητες κυνηγού ταλέντων, αφού έγραψε το σενάριο του Pizza peperoni και ανέθεσε την εικονογράφηση σε 6 από τις πλέον ταλαντούχες και ανερχόμενες καλλιτέχνιδες της ελληνικής σκηνής. Τα παραλλαγμένα παραμύθια του ανέλαβαν λοιπόν οι Σιαδώρα Παπαθεοδώρου, Σοφία Σπυρλιάδου, Αλεξία Λουγιάκη, Στέλλα Στεργίου, Χριστίνα Ανθηροπούλου και Έφη Θεοδωροπούλου, με πολύ όμορφα και διαφορετικά μεταξύ τους αποτελέσματα. Μου άρεσε ιδιαίτερα η δουλειά της Αλεξίας Λουγιάκη και της Στέλλας Στεργίου, με την τελευταία μάλιστα να κυκλοφορεί και το πρώτο της graphic novel, την εκδοχή της πάνω στην πολυαγαπημένη ιστορία του μικρού πρίγκιπα.






Είναι πραγματικά ένας πολύ ευχάριστος "μπελάς" να πρέπει να συγκρατήσεις τα πλέον πάρα πολλά ονόματα των ανερχόμενων αλλά και ήδη καταξιωμένων ελληνίδων δημιουργών. Ορίστε μερικά :

Αλέξια Οθωναίου, Βάλια Καπάδαη, Αυγή Κανάκη, Δανάη Κηλαηδόνη, Σιαδώρα Παπαθεοδώρου, Ευγενία Κουμάκη, Αγγελική Σαλαμαλίκη, Σοφία Σπυρλιάδου, Αλεξία Λουγιάκη, Στέλλα Στεργίου, Χριστίνα Ανθηροπούλου, Σταυρούλα Ανθηροπούλου, Έφη Θεοδωροπούλου, Δήμητρα Αδαμοπούλου, Κατερίνα Σταμάτη, Σμαρ, Ευγενία Βερελή, Διονυσία Δεδούση, Λουκία Τζωρτζοπούλου, Παναγιώτα Τσιμπαλίδη, Έλενα Γώγου, Κατερίνα Παππού ... και φυσικά υπάρχουν κι άλλες !

Και το πιο ευχάριστο από όλα είναι οτι οι περισσότερες καλλιτέχνιδες είναι ιδιαίτερα ενεργές τον τελευταίο καιρό, κυκλοφορώντας μία ή περισσότερες δουλειές στο πρόσφατο φεστιβάλ του Comicdom, τον Απρίλιο του 2017. Καλή συνέχεια σε όλες τις κυρίες λοιπόν, και είμαι σίγουρος οτι πολύ σύντομα θα ασχοληθώ και πάλι με την εξαιρετική αυτή φουρνιά ταλέντων.






Πέμπτη 18 Μαΐου 2017

The Mystery Play

"Ποιός σκότωσε το θεό ?"
Ένα μυστηριώδες έγκλημα με φιλοσοφικές προεκτάσεις

Το The Mystery Play είναι ένα μικρό σε έκταση αλλά πολύ μεγάλο σε συμβολισμούς και νοήματα graphic novel που εξέδωσε η αμερικάνικη εταιρεία Vertigo τον Ιανουάριο του 1994. Στις μόλις 76 σελίδες του, ο superstar σκωτσέζος συγγραφέας Grant Morrison παραδίδει ένα εξαιρετικό, αλληγορικό σενάριο που είναι πολύ μακριά από τη συνηθισμένη του θεματολογία (Arkham Asylum, The Invisibles, The Filth, Doom Patrol, ...), προσφέροντας μία ευπρόσδεκτη φρεσκάδα και ποικιλία στην τεράστια βιβλιογραφία του. Και η υπέροχη εικονογράφηση του Jon J. Muth με τα ξεβαμμένα και μουντά χρώματα είναι απλά τόσο καλή που κέρδισε το βραβείο Eisner το 1995 για Best Painter / Multimedia Artist.

Παίρνοντας τον τίτλο του από τις μεσαιωνικές θεατρικές παραστάσεις με βιβλικά θέματα, το The Mystery Play ξεκινά με τη δολοφονία του ηθοποιού που έπαιζε το θεό σε μία αντίστοιχη παράσταση στη μικρή, αγγλική επαρχιακή πόλη Townely. Ο βασικός ύποπτος είναι ο ηθοποιός που παίζει το διάβολο, και ο ντετέκτιβ που ερευνά την υπόθεση ονομάζεται Carpenter (ξυλουργός). Θεϊκό ?

Στη μικρή, μη υπαρκτή πόλη του Townely λοιπόν, οι κάτοικοι προσπαθούν να προσελκύσουν ενδιαφέρον και τουρισμό, αναβιώνοντας τη μεσαιωνική παράδοση των Mystery Plays. Το έργο που ανεβάζουν διηγείται τη βιβλική ιστορία του διωγμού των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο. Κατά τη διάρκεια μιας παράστασης όμως, στο σημείο που ο θεός έχει μόλις διώξει τον Αδάμ και την Εύα και φεύγει από τη σκηνή, οι θεατές περιμένουν να τον δουν να επανέρχεται στο σανίδι οργισμένος *. Όμως αυτός δεν έρχεται ποτέ. Έχει δολοφονηθεί.

(* Ε, τσαντίζεται και αυτός καμιά φορά, άνθρωπος είναι)

Στην αναστατωμένη πόλη καταφθάνει σύντομα ο ντετέκτιβ Frank Carpenter, και ξεκινάει να ερευνά τη μυστηριώδη υπόθεση. Με την, όχι και τόσο ανιδιοτελή βοήθεια μιας τοπικής, φιλόδοξης δημοσιογράφου, ο Carpenter θα αρχίσει να συλλέγει στοιχεία για τους κατοίκους, και θα ξεκινήσει τις ανακρίσεις. Κύριος ύποπτος, πολύ ταιριαστά, ο ηθοποιός που έπαιζε το διάβολο, με την ανάκρισή του να παίρνει μία άκρως αλληγορική, σουρρεαλιστική τροπή όταν ο ντετέκτιβ μας θα έχει μία απο τις πολλές παραισθήσεις (?) που τον βασανίζουν, και θα δεί τον ύποπτο να μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια του στον ίδιο το διάβολο. Μάλιστα ο "αθεόφοβος" θα του πετάξει και μερικές βλάσφημες, ειρωνικές ατάκες, βγαλμένες μέσα από τα βιβλία του Friedrich Nietzsche. Ο Carpenter, ο οποίος δείχνει αφύσικα επηρρεασμένος και ταλαιπωρημένος από την υπόθεση, θα μιλήσει έπειτα με τον τοπικό φωτογράφο, με τον εφημέριο που έχει χάσει εδώ και καιρό την πίστη του, και με το διεστραμμένο δήμαρχο, με τις συζητήσεις να πηγαινοέρχονται συνέχεια από το αληθινό στο αλληγορικό, από το θεό στον άνθρωπο και από τη λογική στην τρέλα.





(ψιλο-SPOILER)
Η... φιλοσοφικο-ντετεκτιβική αυτή υπόθεση θα πάρει μία απρόσμενη τροπή όταν θα αποκαλυφθεί το σκοτεινό μυστικό του Carpenter, ένα μυστικό τόσο αποτρόπαιο που θα αλλάξει τα πάντα, οδηγώντας σε μία τραγική κλιμάκωση των γεγονότων και σε ένα άκρως θεατρικό, αλληγορικό φινάλε.

Χρησιμοποιώντας ένα πολύ απλό σκηνικό για "περιτύλιγμα", ο μεγάλος Grant Morrison εξερευνά στο σενάριό του πολύ βαθιά και ουσιαστικά νοήματα, από τα πνευματικά και θεοσοφικά μέχρι τα κοινωνικά και τα ανθρώπινα. Η κλειστή κοινωνία της μικρής πόλης αποτελεί το τέλειο όχημα για να εισχωρήσει στις ανησυχίες, τους φόβους και τα καλά κρυμμένα μυστικά που παίζουν το ρόλο τους στο θέατρο των διαπροσωπικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Και, σαν τέλειος ανατόμος, παρατηρεί και υπογραμμίζει το πώς αυτή η κοινωνία διαβρώνεται σιγά-σιγά εκ των έσω, υποχωρώντας κάτω από το βάρος των γεγονότων, αλλά και των σαθρών θεμελίων της.

Το φινάλε της ιστορίας δεν μας διαφωτίζει καθόλου ως προς το "ποιός σκότωσε το θεό", όμως μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο δεν έχει πλέον και πολλή σημασία. Σημασία έχει το ταξίδι της πνευματικής αναζήτησης και της ψυχολογικής ενδοσκόπησης που μας προσέφερε ο κύριος Morrison, βοηθούμενος φυσικά από τις υπέροχες, εκφραστικές νερομπογιές του Jon J. Muth που δίνουν την απαραίτητη ονειρικότητα αλλά και "θαμπάδα" στη σκοτεινή, ενοχλητική αυτή υπόθεση.





Παρασκευή 12 Μαΐου 2017

Comics Album covers - Part 3: The Old ones

Καλλιτέχνες των comics σχεδιάζουν εξώφυλλα μουσικών albums
Μέρος 3ο - Τα Παλιά

Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος-μαμούθ για τα μουσικά εξώφυλλα, παραθέσαμε ένα δείγμα δουλειών ενταγμένων στα παρακλάδια του Rock, και κυρίως του Hard Rock και του Metal των δεκαετιών του 70 και του 80. Στο δεύτερο μέρος ασχοληθήκαμε με εξώφυλλα από παρακλάδια της ευρύτερης mainstream μουσικής, όπως το post-rock, το garage και το grunge των δεκαετιών του 80 και του 90. Σε αυτό το τρίτο μέρος λοιπόν, η λογική λέει οτι θα πηγαίναμε σε πιο πρόσφατα πράγματα. Ε, λοιπόν, όοοοοοοχι ... για να αποδείξω τον ανάποδο χαρακτήρα του ταπεινού αυτού blog, σε αυτό το τρίτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος θα πάμε πίσω στα 60s, και σε μουσικά ιδιώματα όπως η jazz, τα blues, η soul, η funk κτλ.

Οι πρώτοι δημιουργοί comics λοιπόν που καταπιάστηκαν με τη φιλοτέχνηση εξωφύλλων στη δεκαετία του 60 ήταν οι πολύ μεγάλοι Don Martin, Mort Drucker και Jack Davis του θεότρελου MAD Magazine, με τους επίσης τεράστιους Robert Crumb, Guido Crepax (!) και... Hergé (!!!) να ακολουθούν κατά πόδας. Ειδικά ο Robert Crumb, πατέρας ολόκληρης της αμερικάνικης εναλλακτικής σκηνής, έχει πραγματικά τεράστια παραγωγή στα αγαπημένα του είδη της jazz και των blues, έχοντας μάλιστα εκδώσει και βιβλίο αφιερωμένο αποκλειστικά στα μουσικά εξώφυλλα που έχει φιλοτεχνήσει.

Σημειωτέον οτι τα εξώφυλλα αυτά που κατονομάζω ως "παλιά" δεν είναι απαραίτητα πιο παλιά χρονολογικά από κάποια των 2 πρώτων κομματιών του αφιερώματος, αλλά κάπως έπρεπε να τα χωρίσω. Και επειδή τα "σκληρά" και τα "εναλλακτικά" είχαν μεγαλύτερη συνοχή ως ενότητες, σε αυτό το 3ο μέρος του αφιερώματος μπήκαν και κάποια λίγο πιο "αταίριαστα". Δεν τρέχει τίποτα όμως, πάμε να τα δούμε κι αυτά.

Το 1ο μέρος του αφιερώματος
Comics Album covers - Part 1: The Hard ones

Το 2ο μέρος του αφιερώματος
Comics Album covers - Part 2: The Alternative ones


Robert Crumb






Jack Davis





Guido Crepax





Albert Uderzo



Hergé




Neal Adams




Philippe Druillet





Moebius




Jean Solé





Enki Bilal






Don Martin



Jacques Tardi





Yves Chaland




Nicole Claveloux




Don Rosa




François Schuiten




Frank Margerin




Gary Larson




Morris




Max




Marcel Gotlib



Milo Manara





Voss




Larry Welz




Mandryka



William Stout




Magnus




Εεεε, όχι ! Αυτή τη φορά τέλος ! Και το εννοώ ! Δεν υπάρχουν άλλα.
(βασικά, υπάρχουν, αλλά είπαμε ...)

Παραθέτω εδώ και όλα τα ονόματα των καλλιτεχνών που συμπεριλήφθηκαν σε αυτό το τρίτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος-μαμούθ για τα μουσικά εξώφυλλα, για να έχετε μια συνολική εικόνα για τί (υψηλότατο) επίπεδο μιλάμε.

Albert Uderzo, Don Martin, Don Rosa, Enki Bilal, François Schuiten, Frank Margerin, Gary Larson, Guido Crepax, Hergé, Jack Davis, Jacques Tardi, Jean Solé, Larry Welz, Magnus, Mandryka, Marcel Gotlib, Max, Milo Manara, Moebius, Morris, Neal Adams, Nicole Claveloux, Philippe Druillet, Robert Crumb, Voss, William Stout, Yves Chaland.

Το 1ο μέρος του αφιερώματος
Comics Album covers - Part 1: The Hard ones

Το 2ο μέρος του αφιερώματος
Comics Album covers - Part 2: The Alternative ones