Τρίτη 28 Μαρτίου 2017

Keiichi Koike - Astroid ch.1,2,3

Ένας εγκληματικά υποτιμημένος mangaka μας εκτοξεύει 
σε ένα χωροχρονικό, παραισθησιογόνο ταξίδι

Ο Keiichi Koike είναι, όπως αναφέρει γλαφυρά και ο υπότιτλος της ανάρτησης, ένας εγκληματικά υποτιμημένος mangaka. Και το πραγματικά αποτρόπαιο αυτό έγκλημα στοιχειοθετείται από την παντελή απουσία μεταφρασμένων δουλειών του στα αγγλικά, παρά την ε-ξαι-ρε-τι-κή εικονογραφική του ικανότητα και φαντασία. Γεννημένος το 1960 στην Ιαπωνία, και ξεκινώντας δειλά-δειλά την καριέρα του στις αρχές της δεκαετίας του 80, ο Koike έδειξε εξ'αρχής μία έντονα πειραματική αλλά και "περιθωριακή" διάθεση, με την επιλογή του να μην αφοσιωθεί σε κάποια μεγάλη, συνεχιζόμενη σειρά να του κοστίζει την αναγνώριση που άξιζε. Με τελείως μη γραμμική αφήγηση, πλήρως αντι-εμπορική θεματολογία, επιρροές από τους τεράστιους Katsuhiro Otomo και Moebius και ονειρική, "παραισθησιογόνα" εικονογράφηση, οι δουλειές του πολύ ιδιαίτερου αυτού δημιουργού ξεχωρίζουν για την αισθητική τους και την ταξιδιάρικη, εντελώς "ξεφεύγα" διάθεσή τους. Πολλές δουλειές του έχουν μείνει ανολοκλήρωτες (εεε, εδώ φταίς κι εσύ ρε Koike), συμπεριλαμβανομένης της πιο γνωστής του και μόνης μεταφρασμένης σε άλλη γλώσσα (γαλλικά), της εκπληκτικής, 3-τομης, τίγκα στα ναρκωτικά και την ψυχεδέλεια Ultra Heaven (2002).

Ανολοκλήρωτο έχει μείνει επίσης και το υπέροχο Astroid, του οποίου τα πρώτα 19, μικρά κεφάλαια δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά στο περιοδικό Gekkan Agama την περίοδο 1989-1991. Ακολούθησαν πολλές αναδημοσιεύσεις σε διάφορα περιοδικά, με πιο πρόσφατη αυτή του MEGA HELLz (2006), όμως ο εκκεντρικός καλλιτέχνης ποτέ δεν ολοκλήρωσε την ιστορία του, με αποτέλεσμα να μην έχει συλλεχθεί ποτέ σε μορφή tankōbon (τόμου).


ASTROID, chapter 1







ASTROID, chapter 2







ASTROID, chapter 3






ΞΕΦΕΥΓΑΑΑΑΑΑ !!!!!(???)!!


Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017

The Narrative Corpse

Μία "αλυσιδωτή" ιστορία από 69 all-star καλλιτέχνες

Το The Narrative Corpse είναι μία comics αλυσίδα, μία ιστορία δημιουργημένη από 69 κορυφαίους καλλιτέχνες του χάρτινου σύμπαντος, με εμπνευστή και επιμελητή του όλου εγχειρήματος το μεγάλο Art Spiegelman. Βασισμένο στο Le Cadavre Exquis (The Exquisite corpse, Το εξαίσιο πτώμα *), ένα παιχνίδι που έπαιζε ο André Breton και οι σουρρεαλιστές φίλοι του, το πτώμα της αφήγησης ξεκίνησε στις αρχές του 1990 σαν ένα project που θα δημοσιευόταν στις σελίδες του RAW, του θρυλικού περιοδικού comics που εξέδιδε ο ίδιος ο Spiegelman και η γυναίκα του.

Η διαδικασία θα πήγαινε ως εξής: Ένας καλλιτέχνης θα ξεκινούσε την ιστορία σχεδιάζοντας μόνο 3 ασπρόμαυρα panels με ήρωα τον Sticky, το κλασικό ανθρωπάκι με τις απλές γραμμές που φτιάχνουν τα πεντάχρονα παιδιά. Έπειτα, θα έδινε τη δουλειά του στον επόμενο, που θα συνέχιζε την ιστορία με όποιο τρόπο ήθελε, με 3 δικά του κουτάκια. Μόνη προϋπόθεση ήταν να υπάρχει κάποια συνέχεια με την προηγούμενη συμμετοχή, και να χρησιμοποιηθεί ως κεντρικός χαρακτήρας ο Sticky. Έτσι κι αλλιώς, ο καλλιτέχνης λάμβανε μόνο τα panels του τελευταίου πρίν από αυτόν καλλιτέχνη, όχι όλων των προηγούμενων, για να διατηρηθεί το σουρρεαλιστικό στοιχείο του όλου πράγματος, να μην υπάρχει κεντρική δομή.

Ο Spiegelman, μία από τις πλέον επιδραστικές προσωπικότητες του κόσμου των comics της εποχής, συγκέντρωσε για αυτό το καλλιτεχνικό του πείραμα την αφρόκρεμα της αφρόκρεμας των εναλλακτικών αμερικάνικων αλλά και ευρωπαϊκών comics. Μιλάμε για ονόματα όπως οι: Chris Ware, Robert Crumb, Lorenzo Mattotti, Daniel Clowes, Thomas Ott, Charles Burns, David Mazzucchelli, Jaques Loustal, Gilbert και Jaime Hernandez, μέχρι και τον θρυλικό Will Eisner ! Και φυσικά πολλούς, πολλούς άλλους. Για να επισπευστεί η διαδικασία, ορίστηκαν δύο "παρακλάδια", ένα στη Νέα Υόρκη και ένα στο Λονδίνο, και ο Spiegelman, ο συν-επιμελητής Robert Sikoryak και ο Richard McGuire ανέλαβαν να ενώσουν τις δύο άκρες της κάθε άλλο παρά γραμμικής αφήγησης. Το όλο project μεγάλωνε διαρκώς, ξεπερνώντας μάλιστα τη διάρκεια ζωής του RAW (το οποίο σταμάτησε να εκδίδεται το 1991), και τελείωσε απότομα το 1995, για να εκδοθεί και σε μορφή graphic novel από τις εταιρείες Gates of Heck και Raw Books σε 9.500 πλέον σπάνια και συλλεκτικά αντίτυπα.






Υπόθεση με την αυστηρή έννοια ασφαλώς και δεν υπάρχει (γι'αυτό μου αρέσει ο σουρρεαλισμός), και βασικά δεν υπάρχει ούτε αρχή ή τέλος, όμως μετά τα μονταρίσματα του Spiegelman και του Sikoryak καθορίστηκαν ως αρχικά panels αυτά του ίδιου το Sikoryak, και ως τελικά αυτά του Jayr Pulga. Κάποιοι συμμετέχοντες συμπεριέλαβαν και εμφανίσεις γνωστών χαρακτήρων τους (π.χ The Spirit του Will Eisner, Akbar & Jeff του Matt Groening, Zippy the Pinhead του Bill Griffith), για να δώσουν και λίγη γεύση από crossover στο όλο εγχείρημα. Ενδιαφέρον είναι επίσης το οτι οι δευτερεύοντες χαρακτήρες και τα background σκηνικά δε διαρκούν περισσότερο από 3 συμμετοχές (δηλαδή 9 panels) στη σειρά.

* Το Le Cadavre Exquis (Το εξαίσιο πτώμα) ήταν ένα παιχνίδι που έπαιζε ο André Breton και ο κύκλος των σουρρεαλιστών τις δεκαετίες του 1920 και 1930 για να ξεφύγουν από τους περιορισμούς της λογικής σκέψης. Ο πρώτος συμμετέχων έγραφε μία πρόταση στο πάνω μέρος μίας κόλλας χαρτιού, και το έδινε στον επόμενο για να γράψει τη δική του συνέχεια. Το χαρτί κάθε φορά διπλωνόταν ώστε να φαίνεται μόνο η πρόταση του τελευταίου συμμετέχοντος, και αφού έγραφαν όλοι με τη σειρά τους, ξεδιπλωνόταν και διαβαζόταν ως ολοκληρωμένη αφήγηση (ο Βισνού να την κάνει). Αργότερα το παιχνίδι εξελίχθηκε και σε "εκδόσεις" για σκίτσο και κολλάζ (σαν τη Monopoly ένα πράγμα), οπότε ο Art Spiegelman πολλές δεκαετίες αργότερα πολύ λογικά σκέφτηκε "γιατί όχι και σε comics?"





Το πείραμα του The Narrative Corpse ίσως και να ενέπνευσε ένα αντίστοιχο εγχείρημα του 1999 σε επιμέλεια του τεράστιου Alan Moore και τίτλο The Worm, μόνο που εκεί οι καλλιτέχνες συγκεντρώθηκαν και δούλεψαν ταυτόχρονα πάνω σε ένα προκαθορισμένο σενάριο. Επίσης, έχει εμπνεύσει την πολύ πιο πρόσφατη και πολύ ωραία πρωτοβουλία The Infinite Corpse, ένα διαδραστικό web comic από μόλις... 493 καλλιτέχνες.

Ακολουθεί μία λίστα των εκλεκτών συμμετεχόντων, με τη σειρά που εμφανίζονται τα panels τους στο The Narrative Corpse:

R. Sikoryak > Mark Beyer > Gilbert Hernandez > Mary Fleener > M. K. Brown > David Mazzucchelli > Mort Walker > S. Clay Wilson > Chester Brown > Debbie Dreschler > Mark Landman > Jay Lynch > Gary Leib > Willem > Carol Lay > Jason Lutes > Max Andersson > J. Pirinen > Peter Bagge > G. Wasco > Spain > Carol Swain > Richard McGuire > Drew Friedman > David Sandlin > Ever Meulen > Mariscal > Joost Swarte > Pascal Doury > Georgeanne Deen > Chris Ware > Charles Burns > Lorenzo Mattotti > Justin Green > Julie Doucet > Kaz > Gary Panter > Daniel Clowes > Jonathon Rosen > Krystine Kryttre > Jaime Hernandez > Scott Gillis > Jim Woodring > Paul Corio > Will Eisner > Carol Tyler > Max Cabanes > Gilbert Shelton > Scott McCloud > Typex > José Muñoz > Matt Groening > Joe Sacco > Art Spiegelman > Savage Pencil > Jaques Loustal > Robert Crumb > Aline Kominsky-Crumb > Kamagurka & Herr Seele > Thomas Ott > Bruno Richard > Kim Deitch > Ben Katchor > Lynda Barry > Mark Zingarelli > Richard Sala > Bill Griffith > Jayr Pulga





Η τελευταία ατάκα νομίζω τα λέει όλα από άποψη υποθέσεως και ύφους !

Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

Bernie Wrightson R.I.P

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 69 ετών ο
κορυφαίος εικονογράφος των horror comics

και συν-δημιουργός του Swamp Thing

Ο Bernie Wrightson (27 Οκτωβρίου 1948 – 18 Μαρτίου 2017), ένας από τους σημαντικότερους αμερικανούς δημιουργούς comics του προηγούμενου αιώνα, άφησε την τελευταία του πνοή το Σάββατο 18 Μαρτίου 2017, μετά από μακρά μάχη με τον καρκίνο. Τον Ιανουάριο είχε υποβληθεί σε χειρουργείο, κάτι που τον είχε αναγκάσει να αποσυρθεί από τον χώρο των comics.

Γεννημένος το 1948 στην πόλη Dundalk ως Bernard Albert Wrightson, από μικρός διάβαζε μανιωδώς τα horror και sci-fi comics της θρυλικής εταιρείας EC. Στα 15 του έμαθε τον Frank Frazetta, ο οποίος και τον σημάδεψε, αφήνοντας τη μεγαλύτερη επιρροή στο σχεδιαστικό του στιλ. Ξεκινώντας από το χώρο των fanzines, το 1968 σχεδίασε την πρώτη του επαγγελματική δουλειά, The Man Who Murdered Himself, που κυκλοφόρησε στο House of Mystery #179 της εταιρείας DC (Απρίλιος 1969).

Στις αρχές της δεκαετίας του '70 συνέχισε να συνεργάζεται με τη DC, και αργότερα με τη μεγάλη της αντίπαλο, Marvel, συμμετέχοντας σε διάφορες ανθολογίες μυστηρίου και τρόμου, όπως τις Chamber of Darkness, Witching Hour, House of Mystery και Tower of Shadows. Τότε ήταν που άρχισε να εξελίσσει το εικονογραφικό του στυλ, καταλήγοντας στο γνώριμο, εξαιρετικά λεπτομερές και ατμοσφαιρικό καλλιτεχνικό του ύφος που θα τον μετέτρεπε σε θρύλο. Τον Ιούλιο του 1971 θα δημιουργούσε τον πιο γνωστό χαρακτήρα ολόκληρης της καριέρας του, το εμβληματικό Swamp Thing, που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο House of Secrets #92, σε σενάριο του Len Wein.

Η συνεργασία του με τις δύο μεγάλες αμερικάνικες εταιρείες θα διαρκούσε όλη του τη ζωή, σχεδιάζοντας μερικούς από τους σημαντικότερους ήρωες των δύο κολοσσών (Spiderman, Hulk, Batman, Punisher, κτλ), όμως οι ποιοτικότερες δουλειές του, και αυτές που προτιμούσε και ο ίδιος, ήταν αυτές που έκανε για λογαριασμό των θρυλικών ανθολογιών φαντασίας και τρόμου EERIE και CREEPY του εκδότη James Warren. Μνημειώδης έχει μείνει η εικονογραφική του δουλειά στη σύντομη ιστορία Jenifer, σε σενάριο του Bruce Jones, καθώς και οι 50 εκ-πλη-κτι-κές εικονογραφήσεις του για το Frankenstein της Mary Shelley, ίσως η καλύτερη δουλειά της καριέρας του. O Wrightson έχει στο ενεργητικό του αμέτρητα artbooks με τις υπέροχες εικονογραφήσεις του και αμέτρητα βραβεία, με την παρακαταθήκη του να του εξασφαλίζει την αθανασία, καθώς και μία θέση στο πάνθεον της 9ης τέχνης.











Hellboy - The chained coffin

Μία συναρπαστική origin ιστορία του Διαβολόπαιδου

Ο Hellboy του Mike Mignola είναι αναμφισβήτητα ένας από τους πιο γνωστούς και αγαπητούς χαρακτήρες του κόσμου των comics. Ο κόκκινος διαβολόσπορος με το τρομερό δεξί χέρι πρωτο-εμφανίστηκε το 1993, και έκτοτε έχει πρωταγωνιστήσει σε δεκάδες graphic novels, σύντομες ιστορίες, crossovers, spin-off σειρές, video games, ακόμη και σε δύο συμπαθητικές live-action κινηματογραφικές ταινίες. Έχοντας επικληθεί στη γη από Ναζί αποκρυφιστές στις 23 Δεκεμβρίου του 1944, ο Hellboy "υιοθετήθηκε" τελικά από τους Συμμάχους, και συγκεκριμένα τον καθηγητή Trevor Bruttenholm, ιδρυτή της περίφημης παραφυσικής υπηρεσίας ασφαλείας Bureau for Paranormal Research and Defense (BPRD). Δουλειά του τεράστιου κόκκινου μπουνταλά είναι να αντιμετωπίζει (δηλαδή να πλακώνει στα μπουνίδια) όποιο παραφυσικό, υπερφυσικό τέρας εμφανιστεί στον κόσμο μας και απειλεί αθώους πολίτες.

Η 10-σέλιδη ιστορία The Chained Coffin δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά, σε ασπρόμαυρη μορφή, στο τεύχος Dark Horse Presents 100 #2, τον Αύγουστο του 1995. Έπειτα, συμπεριελήφθη ως έγχρωμη στον 3ο τόμο της κύριας σειράς του Hellboy, τη συλλογή σύντομων ιστοριών The Chained Coffin and Others, τον Αύγουστο του 1998. Στην πρωτότυπη, ασπρόμαυρη ιστορία, στην πρώτη σελίδα υπάρχει μία φωτογραφία του "νεογέννητου" διαβολόπαιδου με το στρατό, καθώς και μία φωτογραφία του Doc Carson, ενός χαρακτήρα που είχε δημιουργήσει ο παλιός συνεργάτης του Mignola, John Byrne. Οι φωτογραφίες αυτές αφαιρέθηκαν από τη μετέπειτα εκδοχή που τυπώθηκε στο The Chained Coffin and Others, και το όνομα του Doc Carson αντικαταστάθηκε με αυτό του Robert Oppenheimer, πατέρα της πυρηνικής βόμβας.

Το The Chained Coffin έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά, στον τόμο Hellboy 3: Το αλυσοδεμένο φέρετρο και άλλες ιστορίες, το 2007 από τη Jemma Press.








-- SPOILERS --
(γενικά δε μ'αρέσουν, αλλά είναι φοβερή η υπόθεση)

Στην ιστορία The chained coffin που παρουσιάζουμε εδώ, ο Hellboy ταξιδεύει στην εκκλησία στο East Bromwich, το μέρος όπου "γεννήθηκε" στη γη, για πρώτη φορά μετά από 50 χρόνια. Θυμάται οτι το μέντιουμ Cynthia Eden-Jones του είχε πεί οτι πίστευε πως ο ερχομός του στη γη είχε να κάνει με δύο πνεύματα μέσα στην εκκλησία, και όχι με πειράματα των Ναζί. Ο κερατούκλης αποκοιμιέται μέσα στη μισογκρεμισμένη εκκλησία, και βλέπει ένα όνειρο (?) με μία ετοιμοθάνατη γριά. Η γυναίκα εξομολογείται οτι υπήρξε μάγισσα και ζητάει τη συγχώρεση του θεού. Ζητάει από τα παιδιά της, ένα παπά και μία καλόγρια, να αλυσοδέσουν το φέρετρό της όταν πεθάνει, και να το φυλάξουν από το διάβολο για τρείς νύχτες. Ο Hellboy ξυπνάει (?) και βλέπει μπροστά του τα παιδιά και το αλυσοδεμένο φέρετρο. Ξαφνικά, ένας τεράστιος δαίμονας μπαίνει μέσα, και έπειτα από μία σύντομη αντιπαράθεση, σκοτώνει τα παιδιά με ευκολία, καλώντας τη γυναίκα να βγεί από το φέρετρο. Της λέει οτι το αληθινό της παιδί, το οποίο είχαν συλλάβει μαζί πρίν πολλά χρόνια κατά το Walpurgis-Nacht (κάτι σαν το Sabbath των μαγισσών), δεν έχει γεννηθεί ακόμη. Έπειτα ο δαίμονας κοιτάζει τον Hellboy και τον αποκαλεί "αγαπημένο του γιο" !!! Παίρνει τη γυναίκα μαζί του στην κόλαση για πάντα, και αφήνει τον κόκκινο γίγαντα μαλάκα (όπως και εμάς), να αναρωτιέται αν αυτοί που είδε μόλις ήταν οι γονείς του.

Ο Mignola δίνει μεγάλη σημασία στις ημερομηνίες και τη χρονολογική αλληλουχία των ιστοριών του, οπότε φροντίζει να μας πληροφορήσει οτι αυτή η επίσκεψη του Hellboy στον τόπο "γέννησής" του λαμβάνει χώρα ακριβώς 50 χρόνια μετά τα γενέθλιά του, δηλαδή κάπου στο τέλος του 1994 ή τις αρχές του 1995. Άρα, λίγο μετά τα γεγονότα του 1ου τόμου της κύριας σειράς, Seed of Destruction.

Η ιστορία αυτή με τη γριά μάγισσα που πεθαίνει και το δαίμονα που έρχεται να "εισπράξει" την ψυχή της είναι ένας ακόμη λαϊκός μύθος, από αυτούς που ο Mignola αρέσκεται να χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη για τις περιπέτειες του ήρωά του. Ο δημιουργός κρατάει πολλά στοιχεία από τον αρχικό μύθο, και αφήνει τον τσαμπουκαλή χαρακτήρα του έξω από τη δράση, σε μία ευπρόσδεκτη αλλαγή από τα συνηθισμένα κλωτσομπουνίδια.